Του Νάσου Θεοδωρίδη *
Δεν είναι τυχαίο
ότι το πολύκροτο έργο του διάσημου Γερμανού ιστορικού Ιάκωβου Φίλιππου
Φαλμεράυερ (Jakob Philip Fallmerayer, 1790-1861) "Περί της καταγωγής των
σημερινών Ελλήνων" που τυπώθηκε στην Γερμανία το 1835 και προ ετών κυκλοφόρησε
δειλά στην Ελλάδα, δεν είχε εμφανιστεί επί 150 χρόνια στις προθήκες των
ελληνικών βιβλιοπωλείων. Aιτία η ενοχλητική για το κατεστημένο αλλά πλήρως
τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη του Φαλμεράυερ πως οι σημερινοί κάτοικοι της
Ελλάδος δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους. Ωστόσο το σημαντικό αυτό έργο,
που οι Έλληνες εθνικιστές το αποκήρυξαν με βαρύτατες ύβρεις, έγινε ιδιαίτερα
γνωστό στο εξωτερικό όταν παρουσιάσθηκε στη Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών.
Ο Φαλμεράυερ
κατέδειξε πως το πάλαι ποτέ ένδοξο αρχαίο ελληνικό έθνος εκμηδενίσθηκε οριστικά
το 589 μ.Χ. στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαυρικίου (582-602). Το
τελειωτικό χτύπημα που εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό ήλθε το 746 μ.Χ. με τη
σαρωτική επιδημία της πανούκλας που θέρισε τους ελάχιστους εναπομείναντες
Έλληνες. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κων/νο
Πορφυρογένητο (905-969 μ.Χ.) που εξιστορεί στα "Θεματικά". Εξάλλου
όλα τα τοπωνύμια της Πελοποννήσου ήσαν σλαβικά μέχρι και τον 19ο αιώνα. Το
1840, λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κρατιδίου, μεταλλάχθηκαν σε
ελληνικά.
Τον 6ο αι. μ.Χ.
πολυάριθμα σλαβικά φύλα κατέκλυσαν ειρηνικά το Βυζάντιο. Οι σλαβικοί εποικισμοί
έφθασαν μέχρι τη νότια Πελοπόννησο. Σμολιάνοι, Ριγχίνοι, Σαγουδάτες, Βελεζίτες,
Εζερίτες και Μιλιγγοί ήσαν μερικά από τα σλαβικά φύλα που εγκαταστάθηκαν μόνιμα
στη Βυζαντινή τότε Ελλάδα. «Ούτε μία απλή σταγόνα αίματος, γνησίου ελληνικού
αίματος, δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας.
Μια τρομερή καταιγίδα διασκόρπισε ώς την πιο απόμακρη γωνιά της Πελοποννήσου
μια νέα φυλή συγγενή προς τη μεγάλη φυλή των Σλάβων. Οι Σκύθες - Σλάβοι, οι
Ιλλυριοί - Αρβανίτες, οι συγγενικοί με τους Σέρβους και τους Βουλγάρους λαοί
είναι ουσιαστικά εκείνοι που τώρα ονομάζουμε Έλληνες».
Το 540 μ.Χ. μία
μαζική κάθοδος των Σλάβων τούς έφερε μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου. Το 558 μ.Χ.
σε συμμαχία με τον ηγεμόνα των Κοτρογούρων Zaberga απείλησαν την ίδια την
Κωνσταντινούπολη όπου αποκρούσθηκαν από τον στρατηγό Βελισάριο.
Το 578
υποτάσσονται στους Αβάρους και αρχίζουν μεθοδευμένες εισβολές στα ρωμαϊκά εδάφη
κατακτώντας πολλές πόλεις της Θράκης και Ιλλυρίας. Ακολούθησαν νέα κύματα,
ειρηνικών αυτή τη φορά σλαβικών εποικίσεων σε Ελλάδα και Πελοπόννησο που
συνεχίσθηκαν μέχρι και το έτος 746 μ.Χ. οπότε διεκόπησαν οριστικά λόγω του
φοβερού λοιμού εκείνης της χρονιάς.
Μάλιστα, το
«χρονικό της Μονεμβασίας» είναι πολύτιμη ιστορική πηγή καθώς βασίζεται στην
ιστορία του Ευάγριου Σχολαστικού, του Μένανδρου και στα Θαύματα του Αγίου
Δημητρίου (6ος αι. μ.Χ.). Εξιστορεί με παραστατικό τρόπο την μαζική
Αβαροσλαβική εποίκηση του Ελληνικού χώρου, κυρίως της Πελοποννήσου, κατά τον 6ο
μ.Χ. αι. καθώς και τα μετέπειτα γεγονότα κυριαρχίας του σλαβικού έθνους στα
βυζαντινά εδάφη της Πελοποννήσου επί 218 χρόνια. Το σπάνιο Χρονικό ανακαλύφθηκε
σε μορφή χειρογράφου στη γεωργιανή Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους και
πρωτοδημοσιεύθηκε το 1909 από τον καθηγητή Βυζαντινολογίας Σπυρίδωνα Λάμπρου
(1851-1919) με τίτλο “Ιβηριτικό απόγραφο του Χρονικού της Μονεμβασίας”.
Προηγήθηκε η ανακάλυψη δύο ακόμα αντιγράφων (απόγραφα) του χρονικού που
βρέθηκαν το πρώτο στη Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους από τον ίδιο καθηγητή
και δημοσιεύθηκε με τίτλο “Τον καιρό όπου οίκισεν η Μονεμβασία και πώς",
το δεύτερο στη Βασιλική Βιβλιοθήκη του Τορίνου από τον Giouseppe Pasini που το
δημοσίευσε το 1749 με τίτλο “Περί κτίσεως Μονεμβασία”.
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος της Π.Κ. του
ΣΥΝ Αμπελοκήπων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου