Λυρική ποίηση

του

Ι. Ν. ΚΑΖΑΖΗ

Η λυρική ποίηση είναι λογοτεχνικό είδος, το οποίο αναπτύχθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Πήρε το όνομα της από τη συνοδεία της λύρας, μουσικού οργάνου συνηθισμένου στην αρχαιότητα,αλλά και από τη συνοδεία φόρμιγγας καθώς και άλλων έγχορδων μουσικών οργάνων της αρχαιότητας.Εξαρτάται από τις εκάστοτε "καταστάσεις",δηλαδή τα μουσικά ρεύματα που συνέβησαν κυρίως στη Σπάρτη. Πρώτοι ποιητές ήταν η Σαπφώ και ο Αλκαίος από τη Λέσβο και ο Πίνδαρος από την Βοιωτία. Ακολούθησαν ο Αρχίλοχος από την Πάρο, ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο Μίμνερμος από την Κολοφώνα ο Αλκμάν από τη Σπάρτη,ο Βακχυλίδης και ο Στησίχορος ο Ιμεραίος.

Είναι η ποίηση που άδεται και έχει ποικίλα θέματα, όπως η καθημερινότητα, τα ανθρώπινα συναισθήματα, και πολεμικές αφηγήσεις. Το κυρίως θέμα συχνά είναι ο έρωτας, ακόμη και η θρησκεία, οι τελετές και κατ' επέκταση δημιουργείται η θρησκευτική ποίηση. Έχουμε τα χαρακτηριστικά τυπικών ανθρώπων της αρχαικής εποχής, καθώς δε μιλάει ο ίδιος ο ποιητής, αλλά οι τυπικοί χαρακτήρες.

Στις αρχές του 7ου αιώνα αναφέρονται τα πρώτα δείγματα λυρικής ποίησης, με εκπρόσωπο τον Αρχίλοχο και τον Αλκμάνα. Αμέσως μετά τον Όμηρο και τον Ησίοδο, τοποθετείται η λυρική ποίηση. Παρόλα αυτά κάποια χαρακτηριστικά (π.χ. μέτρο, λογότυποι, εκφράσεις), μάς αναγκάζουν να τοποθετούμε τη λυρική ποίηση σε παλαιότερα χρόνια, λόγω κοινών χαρακτηριστικών με τα Ομηρικά Έπη.

Ο όρος "λυρικός", είναι επινόηση των Αλεξανδρινών φιλολόγων. Στα παλαιότερα χρόνια που δεν υπήρχε αυτός ο όρος, χρησιμοποιείτο το "μέλος", η μουσική. Έτσι ονομάζονταν μελοποιοί ποιητές και όχι λυρικοί,ενώ η ποίηση είναι αυτή που έχει σκοπό να μελοποιηθεί,να συνοδευτεί με μουσική. Πληροφορίες παίρνουμε από τον Πλάτωνα (Ίων, Πρωταγόρας) και από τον Αριστοφάνη (Βάτραχοι)

1. Εισαγωγικές επισημάνσεις
2. Λυρική ποίηση