Τὸ θέμα τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς 8ης καὶ 9ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου

επιμελεία του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου

-παιδαγωγού

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἐπανέφερε διὰ μακροσκελοῦς δηλώσεώς του τὴν ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἤρχιζεν ἡ Ἱεραρχία τὰς τακτικὰς ἐργασίας της τὸ θέμα τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς 8ης καὶ 9ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου,

ἐκ τῶν ὁποίων ἡ πρώτη ἀπεκήρυξε τὴν μεταβολὴν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως ὑπὸ τῶν Παπικῶν καὶ ἡ δευτέρα κατεδίκασε τὰς κακοδοξίας τῶν Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου. Διετύπωσεν ἐπιχειρήματα πώς, ἐὰν τὸ θέμα ἔλθη εἰς τὴν Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον, αὗται ὄχι μόνον θὰ ἀναγνωρισθοῦν ὑπὸ τῶν Πατριαρχῶν μας, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ κίνδυνος διὰ τὴν ὁριστικὴν ἀπομείωσιν τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὑποστηρίζει ὅτι ἡ μὴ ἀναγνώρισις τῶν προαναφερομένων Συνόδων γίνεται, διὰ νὰ μὴ διαταραχθοῦν αἱ φιλικαὶ σχέσεις μετὰ τῶν Παπικῶν ὅταν: «ἠθελημένως ἀγνοεῖται ὅτι ἡ ἡγεσία τοῦ Ρωμαιοκαθολισμοῦ σύγκειται ἐκ κοινῶν ἐγκληματιῶν τοῦ ποινικοῦ δικαίου τοῦ κατὰ κυριολεξίαν ἐν προκειμένῳ ἐγκλήματος τοῦ «λευκοῦ κολάρου».

Αἱ δηλώσεις

Αἱ νέαι δηλώσεις τοῦ Σεβ.Μητροπολίτου Πειραιῶς διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῶν προαναφερομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τοὺς λόγους διὰ τοὺς ὁποίους δὲν τὰς ἀναγνωρίζει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ὡς ἑξῆς:

«ΔΗΛΩΣΙΣ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Μακαριώτατε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Συνοδικοί Ἱεράρχαι, Διά τῆς καταρτισθείσης ἡμερησίας διατάξεως τῆς τακτικῆς συνελεύσεως τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας (2 – 5 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ.) παραβιάζεται σαφῶς ἡ διάταξις τοῦ ἄρθρου 6 παραγρ. 2 ἐδαφ. 3 τοῦ Νόμου 590/1977 “Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος” δι᾽ ἧς προβλέπεται ὅτι: “ἩΙΣΙ συνεδριάζει βάσει ἡμερησίας διατάξεως. Ἐπί τακτικῆς συνελεύσεως ἡ ΔΙΣ καταρτίζει τήν ἡμερησίαν διάταξιν καί ὁ Πρόεδρος κοινοποιεῖ ταύτην... Ἐάν αἱ ἐργασίαι τῆς τακτικῆς συνόδου τῆς ΙΣΙ περατωθοῦν χωρίς νά ἐξαντληθῆ ἡ ἡμερησία διάταξις τά ὑπολειπόμενα θέματα συζητοῦνται ὑποχρεωτικῶς

καί κατά προτεραιότητα κατά την ἀμέσως προσεχῆ τακτικήν σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας”.

Λαμβανομένου ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι κατά τήν προλαβοῦσαν τακτικήν σύνοδον τῆς Ἱερᾶς Συν όδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν Ὀκτώβριον τοῦ ἔτους 2011, τά εἰς τήν ἡμερησίαν διάταξιν θέματα τῆς ὑποβολῆς προτάσεως εἰς την Γραμματείαν τῆς μελλούσης Πανορθοδόξου Συνόδου διά τήν ἐπίσημον ἀναγνώρισιν ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς Η΄ και Θ΄ Οἰκ. Συνόδων τῆς ὄν τως Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 880 ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης ἐπί τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἰσαποστόλου Πατριάρχου Κων/πόλεως Μεγάλου Φωτίου, προστάτου καί ἐφόρου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱ. Συνόδου και τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ὡσαύτως συνελθούσης Συνόδου τοῦ

ἔτους 1351 ἐπί ἡμερῶν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, δι᾽ ἧς ὡλοκληρώθη ἡ Θεόσδοτος θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας διά τῆς θεοπρεποῦς διακρίσεως ἀμεθέκτου θείας οὐσίας καί μεθεκτῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ και ἐπελύθη ἡ Ἡσυχαστική ἔρις, ἀνεβλήθησαν καί δέν συνεζητήθησαν.

Ὅθεν εὐλόγως ἀνιδρύεται θέμα νομιμότητος τῆς καταρτισθείσης ἡμερησίας διατάξεως τῆς παρούσης τακτικῆς συνελεύσεως τῆς ΙΣΙ, ἐφ᾽ ὅσον δέν περιλαμβάνονται εἰς τά ὑπό συζήτησιν θέματα “ὑποχρεωτικῶς καί κατά προτεραιότητα” τά

ὡς ἄνω ὑπολειφθέντα καί μή συζητηθέντα θέματα.

Ἐνταῦθα δέον, ὅπως ἐπισημειωθῇ ὅτι οἱ ἀξιολογώτατοι καί ἁρμόδιοι καθ᾽ ὕλην ὁρισθέντες εἰσηγηταί Σεβ. Μητροπολῖται Ναυπάκτου καί Ἁγ. Βλασίου κ. Ἱερόθεος και Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας ὀτρηρῶς ἠργάσθησαν ἐπί τῶν ἐν λόγῳ θεμάτων καί σαφῶς ἀπέδειξαν τήν ἀξίαν καί περιωπήν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῶν ὡς εἴρηται Συνόδων, διότι τόσον ἡ ἐν Κων/πόλει συνελθοῦσα τό ἔτος 880 Σύνοδος ἐπί μεγάλου Φωτίου, συνεκλήθη ὑπό τοῦ Βασιλέως ὡς καί αἱ λοιπαί 7 Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, με τεῖχεν αὐτῆς ὁ Ὀρθόδοξος Πάπας Ρώμης Ἰωάννης Η΄ διά τῶν ἀντιπροσώπων του, διεκήρυξεν τήν

Οἰκουμενικότητα Αὐτῆς, ἀνεγνώρισεν τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ὡς τοιαύτην, ἀπεκήρυξε την μεταβολήν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (Νικαίας–Κων/πόλεως), ἐδικαίωσε τόν Μ. Φώτιον ἐκ τῆς ληστρικῆς Συνόδου τοῦ ἔτους 870 καί ἐπανεβεβαίωσε τά κανονικά ὅρια δικαιοδοσίας τῶν Θρόνων πρεσβυτέρας καί Ν. Ρώμης, καθώς και ἡ ἐν Κων/πόλει συνελθοῦσα Σύνοδος τό ἔτος 1351 κατεδίκασεν τάς κακοδοξίας τῶν Βαρλαάμ και Ἀκινδύνου, ἐδικαίωσεν τόν Ἱερόν Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν καί διετύπωσεν τήν ὀρθόδοξον θεολογίαν περί τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν ἐπιλύουσα οὕτως τάς ἡσυχαστικάς ἔριδας.

Τυγχάνει δέ ἐξόχως ἀπαράδεκτον τό γεγονός ἡ καθ᾽ ἡμᾶς Ἱ. Σύνοδος ἀφʼ ἑνός νά θεωρῇ ὡς προστάτην καί ἔφορον Αὐτῆς τόν Ἰσαπόστολον Μ. Φώτιον, νά μή χωρῇ εἰς τήν διαδικασίαν ὑποβολῆς προτάσεως ἀνακηρύξεως ὡς Η΄ Οἰκουμενικῆς τῆς δικαιωσάσης αὐτόν Συνόδου τοῦ ἔτους 880 καί ἀφ᾽ ἑτέρου νά συνομιλῇ καί νά συναγελάζεται μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία διά προφανεῖς ἰδιοτελεῖς λόγους ἀποδέχεται ὡς Η΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τήν ληστρικήν Σύνοδον τοῦ ἔτους 870, ἡ ὁποία καθυβρίζει τόν Μ. Φώτιον ὡς δῆθεν “αἱρεσιάρχην”.

Ἡ πρόδηλος καταστρατήγησις τῆς προβλέψεως τοῦ Νόμου διά τήν νομιμότητα τῆς καταρτισθείσης ἡμερησίας διατάξεως ἐγκυμονεῖ ὑψίστους νομικούς κινδύνους διά τήν ἀκύρωσιν τῆς διαδικασίας πληρώσεως τῶν χηρευουσῶν Ἱ. Μητροπόλεων Νικοπόλεως και Ἱερισσοῦ καί Ἁγ. Ὄρους, ἐφ᾽ ὅσον προσβληθεῖ ὑφ᾽ οἱουδήποτε κακοπίστου καί ἀκυρωθεῖ ἡ ἡμερησία διάταξις ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου.

Ὀφείλομεν, ὅπως δηλώσωμεν τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ, ὅτι ἰδιαιτάτως σεβόμεθα τάς ἀποφάσεις Αὐτῆς και μετ᾽ ἀφοσιώσεως πειθόμεθα Αὐτῇ, ἀλλά ἐπειδή ἐν τῇ παρούσῃ περιπτώσει ἀναλαμβάνει ἕκαστος ἐνώπιον τοῦ αἰωνίου καί Τρισαγίου Θεοῦ τάς προσωπικάς αὐτοῦ εὐθύνας ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, χρεωστῶμεν, ὅπως καταθέσωμεν τήν προσωπικήν ἡμῶν ἔντονον διαμαρτυρίαν διά τήν μεθόδευσιν τῆς περιθωριοποιήσεως, ἀπομειώσεως καί οὐσιαστικῆς ἐγκαταλείψεως συζητήσεως τῶν ὑψίστων αὐτῶν διά τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν ὁμολογιακῶν θεμάτων, τῆς ἐπακολουθησάσης ψηφοφορίας περί τῆς ἀναβολῆς συζητήσεως και τῆς πρότριτα καταρτισθείσης κατά παράβασιν τῶν ὡς ἄνω διατάξεων ἡμερησίας διατάξεως τῆς τακτικῆς συνελεύσεως τῆς παρούσης ΙΣΙ.

Παρέλκει ὅπως ἀναφέρωμεν Ὑμῖν ὅτι ἐκ τῶν θεμάτων τούτων ἀσφαλῶς ὀχλεῖται ὁ δαίμων τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ και οἱ συνοδοιποροῦντες αὐτῷ, ἀλλά ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι δι᾽ ἡμᾶς πρωτιστεύουσα καί οὐσιώδης κρίσις δέον νά ἀποτελῇ μόνον τό θέλημα καί ἡ βούλησις τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί ὁδοδείκτης τῆς ἡμετέρας πορείας δέον, ὅπως εἶναι ἡ ἔνθεος βιοτή τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καί ὁ κραταιός αὐτῶν και ἄφθιτος λόγος.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Ὡς ἐπιχειρήματα κατά τῆς συζητήσεως τῶν ὡς ἄνω θεμάτων ἀνεπερείστως προβάλλεται πρῶτον ὅτι δῆθεν ἡ ἐξέτασις τῶν θεμάτων αὐτῶν ἀνήκει εἰς πανορθόδοξα μόνον ὄργανα καί ὅτι ἡ καθ᾽ ἡμᾶς αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν κέκτηται τήν κανονική ἁρμοδιότητα καί δικαιοδοσία διά τήν ἀναγνώριση τῆς οἰκουμενικότητος τῶν Ἱερῶν Συνόδων τοῦ 879–880 καί 1341–1351. Τό ἐπιχείρημα αὐτό τυγχάνει πάνυ προσχηματικόν καί ὑποκρύπτει τόν φόβον ὅτι προβαλόμενα τά ὡς εἴρηται θέματα εἰς πανορθόδοξον ἐπίπεδον ὑφίσταται τό ἐξόχως σοβαρόν ἐνδεχόμενον νά ψηφισθῶσι ὑπό τῶν Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων, Ρωσσίας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας μέ προφανές ἀποτέλεσμα τήν ὑποχρέωση και τῶν λοιπῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν νά συμπαραταχθοῦν μέ συνέπεια τόν ὁριστικήν ἀπομείωσιν τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Το ἀνεπέρειστον προκύπτει ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι δέν πρόκειται ἡ καθ᾽ ἡμᾶς αὐτοκέφαλος Ὀρθόδοξος Ἐκ κλησία τῆς Ἑλλάδος νά ἀποφασίσῃ μόνη διά τήν ἀναγνώρισιν τῆς οἰκουμενικῆς περιωπῆς τῶν εἰρημένων συνόδων, ἀλλά νά ὑποβάλλει πρότασιν καί μόνον εἰς τήν Γραμματείαν τῆς μελλούσης νά συνέλθῃ Πανορθοδόξου Συνόδου ἵνα ἐφ᾽ ὅσον ὑπάρξῃ τό consesus τῶν λοιπῶν πρεσβυγενῶν καί μή ἀδελφῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, συμπεριληφθῶσιν εἰς τήν ἡμερησίαν διάταξιν κατ᾽ ἐξαίρεσιν ἕνεκεν τῆς συμπληρώσεως τῆς θεματολογίας αὐτῆς ἐν τῇ πανορθοδόξῳ Συνόδῳ.

Ἀνεπέρειστον ὡσαύτως τυγχάνει καί τό δεύτερον ἐπιχείρημα ὅτι διά τῆς συζητήσεως περί τῶν ἐν τοῖς ὕπερθεν Ἱ. Συνόδων θά ἐνοχληθῶσι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί “φίλοι” και τοῦτο, διότι ἠθελημένως ἀγνοεῖται ὅτι ἡ ἡγεσία τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ σύγκειται ἐκ κοινῶν ἐγκληματιῶν τοῦ ποινικοῦ δικαίου τοῦ κατά κυριολεξίαν ἐν προκειμένῳ ἐγκλήματος τοῦ “λευκοῦ κολάρου”.

Λησμονοῦνται τά ὁμόφωνα ψηφίσματα τῶν Ὁλλανδικοῦ καί Ἰρ λανδικοῦ κοινοβουλίων, διά τῶν ὁποίων προσάπτεται βάναυσος

συγ κάλυψις χιλιάδων εἰδεχθῶν κακουργηματικῶν ἐγκλημάτων παιδεραστίας ὑπό Ρωμαιοκαθολικῶν θρησκευτικῶν λειτουργῶν, πού διεπράχθη κατά συρροήν ὑπό τοῦ πρότριτα “μακαριοποιηθέντος” Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β΄.

Λησμονεῖται ἡ ἀπόφασις τοῦ ποινικοῦ δικαστηρίου τῆς Ρώμης τοῦ 2010, διά τῆς ὁποίας κατεγνώσθη ἐνοχή εἰς τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ, διότι τόσον εἰς τήν Τράπεζα του AFSA ὡς καί εἰς τόν οἰκονομικό ὀργανισμό του IOR τά κεφάλαια προέρχονται ἀπό τίς ἐγκληματικές δράσεις τῆς Ἰταλικῆς Μαφίας (Cosa Nostra).

Λησμονεῖται ὅτι τό Ἀμερικανικό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν κατέταξε τό Βατικανό στήν ἰδία θέση μέ το Βιετνάμ καί τήν Σενεγάλη γιά το ξέπλυμα “βρώμικου” χρήματος και ὅτι ἡ ἰταλική πολιτεία κινεῖται κατά τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ γιά

τήν ἐσπευσμένη ἀπό Ἰταλικές τράπεζες μεταφορά τῶν χρημάτων του ἐκτός Ἰταλίας καί συγκεκριμένα εἰς πιστωτικά ἱδρύματα ἑβραϊκῆς ἰδιοκτησίας εἰς Γερμανίαν, διά νά ἀποφύγῃ τόν ἔλεγχον γιά τό “ξέπλυμα” βρώμικου χρήματος.

Λησμονεῖται ἡ ἀρξαμένη ποινική δίκη τοῦ ἐμπίστου οἰκονόμου τοῦ νῦν Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, κατέχοντος ἀντικανονικῶς τόν πρεσβυγενῆ θρόνον τῆς παλαιᾶς Ρώμης διά τό ἀποκαλούμενον σκάνδαλον vati leaks, διά τοῦ ὁποίου διέρρευσε ἀπόρρητα ἔγγραφα ἐν τῇ προσπαθείᾳ του νά “ἀποκαθάρῃ” την ὄζουσα διαφθορά τῆς ψευδωνύμου “ἁγίας Ἕδρας”.

Δι᾽ ὅλα ταῦτα ἡμεῖς ὡς Ἱεραρχία ἀποφασίζομεν νά ρίψωμεν εἰς τον “κάλαθον τῶν ἀχρήστων” τούς Ἁγίους καί θεοφόρους καί θεοειδεῖς Πατέρας, τόν ἡμέτερον ἔφορον καί προστάτην Μ. Φώτιον, τόν Ἰσαπόστολον καί τόν κλεινόν καί θεοειδέστατον Ἅγιον Γρηγόριον τον Παλαμᾶ, οὗ τό χαριτόβρυτον και τεθεωμένον σκήνωμα τεθησαύρισται ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Διά τήν ἐξόχως ἀντικανονικήν καί ἀπαράδεκτον ταύτην Ἀπόφασιν διαμαρτύρομαι ἐντόνως.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ (αρ. φυλ. 1945)