Μετά τις Πανελλήνιες τι; Εμφανή τα σημάδια παρακμής

επιφυλλίς του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-κλασσικού φιλολόγου
-μεταπτυχιακού της εφηρμοσμένης παιδαγωγικής
του Πανεπιστημίου Αθηνών

Βγήκαν χθές οι τύχες που καθορίζουν την πορεία χιλιάδων νέων ανθρώπων. Εφ’ εξής μια νέα ζωή ανοίγεται ομπρός τους, η οποία δεν γνωρίζει κανείς τι κατάληγμα θα έχη. Ευοίωνο; Είθε.

Όταν βλέπεις όμως ότι το όνειρο ενός νέου ανθρώπου είναι απλά να μην πεινάση, να έχη τα προς το ζήν και μόνο, σίγουρα δεν είσαι αισιόδοξος. Διατί πώς αλλοιώς να εξηγήση κανείς τον διακαή πόθο χιλιάδων συγχρόνων νέων, πόθο που ασφαλώς εκτρέφει η μιζέρια την οποίαν βιώνουν βλέποντάς την δίπλα των, στις οικογένειές των και στο πέριξ περιβάλλοντα χώρο και εις την οποίαν μας έχουν ρίψει οι έχοντες την τύχη του έθνους και λαού τούτου στα χέρια των, να έμβουν εις μίαν στρατιωτικήν και αστυνομικήν σχολήν; Πώς να εξηγήση κανείς ότι νέοι άνθρωποι επιζητούν μετά μανίας ένα μισθολόγιον όσο όσο και προτιμούν με αντίτιμο αυτό να είναι μια ζωή στρατιώτες, να στέκονται προσοχή, να είναι πειθήνια όργανα μιας άνωθεν εντολής, άκριτοι, άβουλοι δίχως δική τους λογική και προσωπική ζωή; Μόνο και μόνο προκρίνουν αυτό γιατί θα έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε, ενώ οι άλλοι όχι; Και είναι αυτό, όνειρο ενός νέου ανθρώπου που μόλις βγαίνει στην πάλη της ζωής;

Ωραία υψηλά όνειρα ενσταλλάξαμε στην νεολαία μας. Τους δώσαμε να θεωρούν ότι η ατομική επιβίωση είναι όνειρο, ιδανικό. Αυτό που εκ φύσεως διαθέτουν άπαντα τα έμβια όντα, ημείς το αναγάγαμε εις ύψιστην αξία. Αδιαφορία δια τους άλλους και επιβίωση δια εμάς. Όνειρον η στέρησις της ελευθερίας – η ελευθερία πεινά- και η μετά παντοίου τρόπου επιβίωσις! Ιδού τι ονειρεύεται η νεολαία μας. Άνθρωποι που δια δώδεκα συναπτά έτη, διδάχθησαν –διδάχθησαν άραγε ; - αρετές, αέναες κλασσικές αξίες, απέκτησαν την απαραίτητη εκείνην παιδεία που θα τους βοηθήση στην υπόλοιπη ζωή τους, αποδεικνύονται χειρότεροι και από τις αγέλες των τσακαλιών, τα οποία είναι σε καθεστώς αγρίου βίου, αλλά νοιάζονται και δια το κοπάδι των, εις το οποίον ανήκουν.

Είναι λυπηρόν αλήθεια να βλέπης ότι το μέλλον του τόπου σου στηρίζεται σε οντότητες με τέτοια λογική. Μιαν λογική που επαναλαμβάνω εμείς τους την εμφυσήσαμε. Την λογική της κάλλιο υπηρεσία στον πόλεμο και στην τάξη με σκοπό να ζήσω παρά στην υπηρεσία της επιστήμης και των συνανθρώπων μου. Όχι υπηρεσία στην ιδέα της υπερασπίσεως της πατρίδος, προσοχή, αλλά στην ιδέα της συντηρήσεως από τον αφανισμό λόγω πείνας και στερήσεων. Τι πράττομε λοιπόν άλλο από το να γεννώμε μισθοφόρους που υπηρετούν τον εαυτόν των και την ατομικήν των τύχη. Κι απ’ αυτά τα σημερινά παιδιά κι αύριο πειθήνια μίσθαρνα της προσωπικής τους επιβίωσης περιμένουμε να μας παράσχουν και την ασφάλεια που τάχα υπηρετούν;

Αφού χρειάζονται οι μισθοφόροι πλέον να έχουν παιδευτικό υπόβαθρο περισσότερο του δασκάλου και του κοινωνικού επιστήμονα, ε τότε εμένα η άποψή μου περισσεύει. Σπείραμε όμως αέρηδες και θα θερίσομε σύντομα τους καρπούς αυτής της παραλυσιακής άνευ αξιών ζωής μας.