Γυναίκες θανάτου (ΜΕΡΟΣ Α’)

χρονογράφημα του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου-

Και κοίταζα για άλλη μια φορά τον αττικό ουρανό. Κι εκείνος ήταν θλιμμένος και μουντός, ενώ ο ήλιος κρυμμένος κάπου μέσα σ’ αυτόν ήταν ο κύριος υπαίτιος της μαύρης και άραχνης υπεροχής. Και μέσα σ’ όλη αυτή την μαυρίλα, θυμήθηκα που λέτε κάποια στιχάκια, κάπου, κάποτε διαβασμένα:

«τις ψεύτικες αγάπες εγώ θ’ αναζητάω,

Τις αληθινές τις γνώρισα και δάκρυα μετράω»

Αλήθεια πόση πίκρα έκρυβαν ετούτοι οι στίχοι. Αλήθεια πόσοι κατέφυγαν στην λύση που υποδείκνυε αυτό το στιχούργημα, ως μόνη σωτήρια λύση; Τούτο είναι και το θέμα μας. Πόσοι άνθρωποι στις μέρες μας καταφεύγουν σε σχέσεις άνευ νοήματος, εάν τούτο είναι σωστό, ποιες οι συνέπειες μιας τέτοιας καταφυγής και τελικά τι πρέπει να γίνει για να ανασκευασθούν οι αιτίες που οδηγούν σ’ αυτό.

Κατ’ αρχή θα ήθελα να επισημάνω ότι σχεδόν σε όλες τις γυναίκες υφέρπει το ψέμα, η εγωπάθεια, η αλαζονεία. Σχεδόν όλες θεωρούν τον εαυτόν τους ως κάτι το ιδιαίτερο, ως κάτι το περίλαμπρον. Οι δύστυχες!! Νομίζουν, για να το πώ ευθαρσώς, όπως ένας γέροντας στο χωριό μου το είχε πεί πιο ωμά, πως επειδή τυγχάνει να έχουν κάτι ανάμεσα στους όμορφους μηρούς τους, που και πάλι λειψόν είναι, ότι έχουν διαμάντι, δια το οποίο όλη η υφήλιος πρέπει να τις καμαρώνει. Ουαί οι δύστυχες αν νομίζουν ότι μπορούν να περιμένουν να ευτυχίσουν από τούτο. Ουαί αν νομίζουν ότι ο άρρεν πληθυσμός τις κυνηγά δια τούτο και μόνον. Βέβαια αυτός ο τελευταίος έχει δώσει πολλά δικαιώματα σ’ αυτό. Θεωρούν πολλοί ανόητοι ότι η γυνή είναι σκεύος ηδονής. Απ’ αυτό οι γυναίκες προσπαθούν να επωφεληθούν τα μέγιστα. Όμως εδώ τυγχάνει να είναι και το λάθος τους. Διότι μπορεί κάθε ανήρ να είναι ίσως και ο μέγιστος ερωτύλος, με την έννοια ότι θεωρεί ότι όσο πιο πολύ ικανοποιήσει την λίμπιντο του Φρόυντ τόσο πιο ακαταμάχητος θα είναι, μα κατά βάθος και αυτός ακόμα γνωρίζει ότι κάποτε θα έρθει η στιγμή που γι’ αυτόν θα υπάρξει μόνο μία. Εκείνη η μία που θα της κάνει δώρο την ζωή του. Τούτο βεβαίως οι γυναίκες συνβαίνει να το αγνοούν με δικιά τους θέληση. Θα μπορούσε κανείς να πεί ότι είναι δικαιολογημένες καθώς δεν γνωρίζουν πότε ο ανήρ τις πλησιάζει έχοντας καλόν σκοπό.

Δια τούτο καλώς και σε όλους, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις του κανόνα, όσους και τις πλησιάζουν θέλουν και απλώς να παίξουν μαζί του. Όμως κάλλιστα θα μπορούσαν να περιμένουν να δούν αν αυτός ο οποίος τις πλησιάζει έχει απλώς σκοπό να τις χρησιμοποιήσει και αναλόγως τότε να πράττουν όπως νομίζουν ορθά κι όχι να έχουν την ίδια αντιμετώπιση εις πάντες. Το να πράττουν το ίδιο προς όλουςείναι κακοήθεια, και στο τέλος αυτές οι ίδιες εισπράττουν το οδυνηρόν της κακοηθείας των αυτής. Διότι μπορεί μεν να πληγώνουν τον ανδρικό πληθυσμό μα τελικώς αυτός δεν παθαίνει τίποτα. Θα βρεθεί βεβαίως κάτι άλλο γι’ αυτόν. Βέβαια το ίδιο θα συμβεί και σε εκείνες, αλλά με μια διαφορά. Αυτό το κάτι άλλο που θα βρούν θα είναι μια απλή απομίμηση αυτού που γνώριζαν. Θα είναι τότε δια παντός δυστυχισμένες. Αλλά εμένα δεν με νοιάζει η τύχη αυτών. Μακάρι εγώ να κάνω λάθος κι αυτές να είναι ευτυχισμένες δια παντός. Τον ανδρικό πληθυσμό και για τα δεινοπαθήματά του ομιλώ.

(συνεχίζεται)