Το μοναστήρι

Άρθρον του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
 

-κλασσικού φιλολόγου-

«το μοναστήρι να ‘ναι καλά,
και από καλογέρους…»

Θυμόσοφος ο λαός. Έχει στο γονιδίωμά του, ή τουλάχιστον είχε, μια αποκρυσταλλωμένη πείρα, που σε εποχές ως η σημερινή, θα μπορούσε, αν όχι θα έπρεπε απαρεγκλίτως , να αποτελή κανόνα και οδηγόν, άγραφον νόμον, που να οδηγή τα βήματά μας. Πείρα που προέκυψε από σφάλματα, αγώνες και θυσίες του παρελθόντος, πείρα θαυματουργή που μπορεί να καταστή σωτήρια, βγαλμένη από τους πατέρες μας. Παλαιά πράγματα θα καγχάσουν μερικοί, μα διαπιστωμένα όποιος δεν ακούη την συμβουλή των παρελθόντων, όποιος δεν αξιοποιεί τον θησαυρόν που με μεγάλη στοργή μας επιδαψίλευσαν εκείνοι, τότε μένει πένης και δυστυχισμένος.

Άντεξεν το έθνος συμφορές γιγαντιαίες, κολοσσιαίες. Η σύγχρονη στενόχωρη κατάστασις ίσως θα εφάνταζεν μπροστά τους παιδικόν παίγνιον. Πώς διήλθεν από εκείνες τις κρίσεις το γένος; «Δεν έχω τίποτα άλλο στον νού, πάρεξ ελευθερίας και γλώσσας» είπεν ο εθνικός ποιητής δίδοντας απάντησιν στο ποιά είναι τα εχέγγυα της σωτηρίας, όπως και «με την πίστην του Χριστού την αγία» που είπαν άλλοι. Ιδού οι πυλώνες, οι βράχοι επί των οποίων στηριζόμενον το έθνος άντεξε τα κύματα της καταστροφικής αβύσσου, η παιδεία η ελληνική και η πίστις μας.

Την παιδείαν και την γλώσσαν μας την αλλοιώνουν χρόνια τώρα και μαζί μ’ αυτά και τον κόσμον μας. Δεν είναι πια αυτός εθνικός, ελληνικός. Είναι κοσμοπολιτικός ο κόσμος μας και κάθε μέρα που διέρχεται και πάει τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά που κάποτε τον έκαναν να ξεχωρίζει από μυριάδες άλλους κόσμους τον εγκαταλείπουν, σβήνονται και χάνονται. Η νέα τάξις ήθελεν να είναι ο νέος κόσμος μαζικός, μαζοποιημένος, ίσιος, ισοπεδωμένος. Έμενε η πίστις. Το μοναστήρι να ναι καλά…

Έλα που όμως κι αυτό πια δεν είναι καλά! Τι μας έλεγε η πεποίθησίς μας; Ότι εφόσον υπάρχουν τουλάχιστον άνθρωποι που πίστευαν στην πίστη του Χριστού την αγίαν, όπως μας την παρέδοσαν οι πατέρες μας, ανά πάσαν στιγμήν θα εδυνάμεθα να γίνουμε και υπερασπιστές της ιδιαιτερότητάς μας, καλόγεροι, μαχητές πίστεως. Ή εφ’ όσον υπήρχαν καλόγεροι που φρόντιζαν να μένη άσβηστη η φλόγα της πίστεως, άνθρωποι ταγμένοι στην υπηρεσία του Θεού, το μοναστήρι, η κιβωτός της σωτηρίας μας, ανά πάσαν στιγμήν θα υπήρχεν και η δυνατότης να πάμε να καταταγή ο καθένας μας στον στρατό του Κυρίου και θα σωζώμασταν. Τι απ’ αυτά απέμειναν;

Πατριάρχες μοιράζουν στους αλλοθρήσκους ως δώρον φιλίας το «ιερόν» των βιβλίον το κοράνι, εμμέσως αναγνωρίζοντάς το ως ιερόν, πατριάρχες πάλι και δεσπότες συμπροσεύχονται μαζί των, εμμέσως λεγοντάς μας, ότι υπάρχουν κι άλλες σωτήριες εκκλησίες κι ότι υπάρχουν φεύ, κι άλλοι θεοί, παπάδες κάνουν συναυλίες εντός ναών και μύρια τόσα βέβυλα. Οι καλόγεροι δεν κρατούν πια την πίστη. Κι εμείς; Τι να πούμε για τους εαυτούς μας; Όποιος λατρεύει τον Θεό των πατέρων μας κατήντησε γραφικός, ρωμαντικός, ονειροπόλος, ζηλωτής, παραδοσιόπληκτος. Κι όμως, όταν κάποτε πίεσαν τον φιλόσοφον Καρτέσιον που ήταν πιστός καθολικός να γίνη διαμαρτυρόμενος, εκείνος τους απήντησε: «θα μείνω πιστός στην πίστη του βασιλέως μου». Αν ήμασταν πιστοί και οι βασιλείς μας ίδιοι θα ήτανε. Για να είμαστε άπιστοι όμως και χλιαροί τη πίστη τέτοιους κυβερνήτες έχομεν. Δεν χρειαζόμαστε άλλες αποδείξεις της απιστίας μας. Οι κυβερνήτες μας δεν ξέρουμε σε ποια είδωλα πιστεύουν. Βγήκε ο πρώην υπουργός οικονομίας και αρχηγός κόμματος και είπεν ξεκάθαρα: «ο θεός της Ελλάδος να βάλη το χέρι του». Δεν μας είπεν όμως ποιος είναι αυτός. Εδίστασε να τον κατονομάση. Είναι ο τριαδικός θεός μας; Είναι ο μέγας τέκτονας του συμπαντός που πιστεύουν αυτοί; Ο θεός της Ελλάδος ήταν κάποτε του κόσμου, ο ένας και μοναδικός, ο τριαδικός και μόνος αληθινός. Σήμερα έγινε της Ελλάδος, ένας έλλην θεός.

Και ξαναπιέσανε τον φιλόσοφον Καρτέσιον πιο πολύ να αλλαξοπιστήση και τότε αυτός αγανακτισμένος τους είπε πιο έντονα : «αρνούμαι σας λέγω. Θα μείνω πιστός στην πίστη της παραμάνας μου». Ήταν ορφανός ο δύστυχος από μητέρα αφότου είχε γεννηθεί. Κι όμως δεν πρόδωσε εκείνην που του έδωσε το γάλα της. Εμείς προδώσαμε τους ίδιους τους πατέρες μας. Το μαναστήρι δεν είναι καλά λοιπόν και οι καλόγεροι λιγοστέψανε. Ο ένας και μοναδικός τριαδικός θεός να μας λυπηθή!