Λημνιάδες

ποίημα του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-κλασσικού φιλολόγου-

Στην ελληνική μυθολογία με το συλλογικό όνομα Λημνιάδες ήταν γνωστές οι γυναίκες της νήσου Λήμνου οι οποίες, σύμφωνα με την παράδοση, παραμέλησαν τη λατρεία της θεάς Αφροδίτης. Η θεά τις εκδικήθηκε κάνοντάς τες να μυρίζουν τόσο άσχημα, ώστε οι σύζυγοί τους τις εγκατέλειψαν και πήραν παλλακίδες από τη Θράκη. Οι Λημνιάδες τότε τους εκδικήθηκαν με τη σειρά τους σκοτώνοντας όλους τους άνδρες της νήσου, ακόμα και τον βασιλιά, και έκαναν βασίλισσά τους την Υψιπύλη. Ως βασίλισσα, η Υψιπύλη επέτρεψε στις Λημνιάδες να αποκτήσουν παιδιά από τους Αργοναύτες, όταν καιρό αργότερα πέρασαν από εκεί κατά τη διάρκεια της εκστρατείας τους.



Ο Λεβάντες που φύσηξε στο λυκαυγές της μέρας
Βρήκε στο νησί έρημες, μοναχές, εκείνες τις
Παντρεμένες.

Η θέαινα εκείνες δεν τις είχε λυπηθεί.
Μόνο τρελλές λωβυασμένες,
Να λιμοκτονούν και λιγδιασμένες
Τις βρήκε το πρωϊνό,
Να σέρνονται στο νησί,


Να ντρέπονται που είναι ζωντανές,
Να μην θέλουν να τις εύρη το πρωί.
Δεν ηγάπησαν, δεν ημπόρεσαν να νοιώσουν
Την αγάπη
Για το ταίρι τους, την θεά έτσι να λατρέψουν.


Κι εκείνη εκείνους τους λυπήθηκε.
Τους έκανε μακρυά απ’ εκείνες να τρέξουν,
Να σωθούν, να γιατρευτούν,
Σε άλλες γυναίκες να δωθούν, να ερωτευθούν.

Μα εκείνες οι κακόοσμες από λαγνεία
Χτυπημένες
Στον Λιβόνοτο που φύσηξε και την μυρωδιά
Των παλαιών ταιριών τους που οσφρύνθηκαν
Δεν αντέξαν.

Τα λαγαρά κορμιά τους επιθύμησαν
Και τρελλαθήκαν.

Τους κυνήγησαν, τους σκοτώσαν
Και τα σώματά τους τα ρίξαν στις φωτιές.
Εκείνων τώρα τα κόκκαλα λατύπη
Συντριμμένα, σκόνη κείτονται
Κάπου στις νότιες ακρογυαλιές.

Μα οι ψυχές τους με λίγα χρώματα
Στην Αφροδίτη δίπλα λιβανίζονται
Πλέκοντάς της τον μέγα ερωτικόν της ύμνον.

Αλλοίμονο σ’ αυτές που ακόμα
Σιχαμερές, μένουν να κακοφορμίζονται στην Λήμνο

το τραγούδι: