Το τέλος της σταυροφορίας

ποίημα του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου-

Το σώμα μου χτυπήθηκε με σώματα εχθρικά.

Μέρες ατέρμονες βρέθηκε να πολεμά

Σε νερά, λάσπες, βουνά και πεδιάδες.

Η τροφή ήταν λιγοστή, το μυαλό κενό,

Γεμάτο μόνο απ’ έναν σκοπό,

Να βρεθή εκείνη. Η κόρη του ήλιου.

Και κάποτε την είδαν τα μάτια αυτά

Που σώματα είχαν δεί ακέφαλα

Και όρνια να τα κατασπαράζουν

Και βάλθηκαν να κάνουν το πάν

Να την πλησιάσουν.

Τα πάντα υπέστησα, εγώ ο σταυροφόρος

Τα μάτια μου να μην την χάσουν.

Πέρασα από δρεπάνια που θερίζανε τον Χάρο,

Σπαθιά πυρακτωμένα απ’ αίμα

Πού ‘τρεχε καυτό

Και από δρόμους με ασπαλάθους

Που έκαναν τ’ άλογό μου να

Ματώνη σιωπηλό.

Μα εκείνη βγήκε ψεύτικη

Κι όλα μείνανε να αιωρούνται

στην αιώνια αλυσίδα του χρόνου.

Και πήρα ξανά τον δρόμο του γυρισμού.

Ένας δρόμος δίχως τέλος και δίχως λυτρωμό.

Μόνο τα μάτια αυτά που κάποτ’ είδαν

Την «κόρη του ήλιου»

Μένανε ζωντανά και αναζητούσαν την ζωντάνια

Καθώς όλα τ’ άλλα ήτανε νεκρά.

Και αυτά τα μάτια σταμάτησαν

Σ’ εκείνο το χωριουδάκι

Με τ’ όνομα «ανάξιος να ζής»,

Το πρώτο χωριό μετ’ απ’ την περιπλάνησι

Πέντε μηνών

Από τότε που τ’ άλογο με άφησε

Σ’ ένα ομιχλώδες τοπίο, νεκρό πέφτωντας

Σε μιαν έρημη πλευρά της ζωής.

Τελείωσε η σταυροφορία. Τελείωσε.

Το τραγουδι:

http://www.youtube.com/watch?v=7SBjpG6xuxQ