Ραγιάδες (ΜΕΡΟΣ Ε’)

Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου-

Εἴμεθα μὲν εὐγνώμονες εἰς τὰς δυνάμεις,

διότι ἔσωσαν ἡμᾶς· ἀλλ’ ἡμεῖς οὐδένα ἀπεβάλομεν,

 οὐδένα διακρίναμεν ἡμῶν αὐτῶν

ἐμοιράσαμεν μετὰ τῶν ἄλλων συναδελφῶν τὸν ἄρτον

μας ἐν πολέμω πεινῶντες, καὶ γυμνητεύοντες εἴχομεν

 ἡμεῖς τὰς ἀρχάς,

ἐν εἰρήνη τὰς κατέλαβον αὐτοί ἤδη δὲ

 ὅσοι πολυειδῶς ἠγωνίσθησαν τήκονται ὑπὸ τῆς πείνης.

Δὲν ἀποβάλλομεν οὐδένα, ὅλοι ἔτωσαν ἴσοι μὲ ἡμᾶς…

ἐπειδὴ ἐκεῖνοι ἐπὶ πολυετίαν κατέσχον τὰ πράγματα

πρέπει, ἤδη νὰ παραχωρήσωσι καὶ εἰς ἡμᾶς τοῦτο.

(Μακρυγιάννης)

Συνεχίζει ο Άγγλος Howen: «Όσα όμως ειπώθηκαν είναι αρκετά, για να μας διαφωτίσουν και να δείξουν πως η επιτροπή του Λονδίνου αμέλησε αφάνταστα το καθήκον της και πως πολλά από τα μέλη της κερδοσκοπούσαν σε βάρος της δύστυχης Ελλάδος! Το πρώτο δάνειο για 800.000 λίρες είχαν διαπραγματευθεί με τόκον 59%, το δεύτερο, 2.000.000 λίρες προς 55,5%. Το καθαρό ποσό των δυο δανείων έφτανε τα 6 εκατομμύρια 600 χιλιάδες δολάρια. Απ’ αυτά η Ελλάς πήρε μονάχα κάπου 2 εκατομμύρια δολάρια. Τι γίνανε τα υπόλοιπα;»

Εδώ δύναται να γελάση ή να κλαύση κανείς… «οι αντιπρόσωποι ζούσαν την μεγάλη ζωή και δεν δίνανε λογαριασμό σε κανέναν. Μερικοί της επιτροπής του Λονδίνου είχαν κάνει κάποιον έλεγχον για την χρησιμοποίησιν του δανείου, μα δεν είχαν καμιάν διάθεσι να ικανοποιήσουν την περιέργεια του κοινού. Μα οι ομολογιούχοι και όσοι είχαν ανακατευθεί με το δάνειο διαμαρτύρονταν έντονα και ζητούσαν να αποδοθή λογαριασμός. Γι’ αυτό αναγκάστηκαν στο τέλος να παρουσιάσουν έναν μπαλωμένο λογαριασμό, μ’ ένα σωρό αντιφάσεις και χωρίς αποδείξεις».

Άφωνος μένει ο αναγνώστης. Τι απ’ όσα περιγράφονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν περιγράφουν και την ανάλογη σύγχρονη πραγματικότητα; Ποιος είπε ότι η ιστορία δεν περιγράφει το σήμερα; Χρειάζεται να μάθη κανείς πού πήγαν τα τόσα ευρωπακέτα και εξωτερικά δάνεια; Και αν αναλογιστή κανείς ότι αυτά συνέβαιναν την δεκαετία του 1820 και επαναλαμβάνονται σχεδόν δυο αιώνες μετά τι πέρα από θλίψι, οργή και αγανάκτησιν θα νοιώση; Αμέσως η επαναστατούσα ψυχή επιζητεί λύσιν.

Η πρώτη λύσις, το πρώτον βήμα για απομάκρυνσι από το αδιέξοδο, από τον βάλτον που έχουν οδηγήσει οι πολιτικοί την χώραν τόσους αιώνες πια έχει συντελεστεί. Είναι η αφύπνισις, ο διαφωτισμός, αυτό που λέει ο Κοραής «Τίνας απατώσι οι πλάνοι; Όσους η απαιδευσία έκαμεν εύκολους να πλανώνται»

Ιδού κύριοι ποια είναι η ρίζα του κακού. Ημείς αφέθημεν εις την απαιδευσίαν μας και ευρήκαν πρόσφορον έδαφος οι άδικοι και οι κλέπτες να μας αδικήσωσι και να μας πλανούν. Αφήσαμεν την ψυχήν μας να καθεύδη στην ψεύτικην ευμάρειαν των υλικών αγαθών, που ωσαν κόκαλα και ψίχουλα μας έρριπταν οι πλάνοι εκ του μεγάλου συμποσίου τους και απωλέσαμεν τον σκοπόν μας. Εγέρθητε ουν οι κεκοιμημένοι!

ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΟΥ 1825

-ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΥΣ

Ο Τζων Μπόουριν, ποιητής, φιλάνθρωπος και φιλλέλην ήταν στην γραμματεία της ελληνικής Επιτροπής στο Λονδίνο και σ’ αυτήν την δουλειά εργάστηκε πραγματικά σκληρά (θα δούμε γιατί παρακάτω, πάντως όχι προς ζημίαν του)! Η αλήθεια είναι πως έκανε πολλές επιδείξεις με ασήμαντες αγαθοεργίες για την υπόθεσιν της ελευθερίας και της καταπιεζομένης ανθρωπότητος.

Είχε όμως και κάποιον λόγον για να τα κάνη αυτά. Το λιγότερο έπρεπε να πάρη δημόσιον έπαινο γιατί δεν πληρώθηκε. Ω όχι! Ήθελε να έχη την ικανοποίησιν πως υπηρέτησεν την Ελλάδα εθελοντικά. Τη συνείδησίν του δεν την βάραινε η σκέψις πως πήρε έστω κι ένα δολάριο από την πάσχουσα Ελλάδα. Είχε κιόλας κερδίσει 50.000 δολάρια από τον πόλεμο στην Ελλάδα αρκετά νόμιμα.

Τώρα θέλησε να βγάλη χρήματα κερδοσκοπώντας με τις ελληνικές ομολογίες. Γι’ αυτό τοποθέτησε 25.000 λίρες σε ελληνικά χρεώγραφα, με την ελπίδα πως θα ανέβουν σύντομα. Δυστυχώς γι’ αυτόν μέσα σε λίγες ημέρες πέσανε. Ο Μπόουριν πανικοβλήθηκε μην πέσουν περισσότερο. Τρέχει λοιπόν στους αντιπροσώπους και με παρακάλια και μαρτυρίες για τις πιστές υπηρεσίες του στην Ελλάδα, για την από μέρους τους σκληρότητα να τον αφήσουν να καταστραφή και να καταντήση να ζητιανεύη με την φαμίλια του μόνον και μόνον από αφοσίωσί του στην Ελλάδα, ζητά από τους αντιπροσώπους να πάρουν πίσω τις ομολογίες που τις είχε αγοράσει μόνο και μόνο για να κρατηθή ψηλά η πίστη του δανείου.

Οι αντιπρόσωποι είναι αδύναμοι, αρκετά εγκληματίες για το έθνος των και παίρνουν τις πεσμένες ομολογίες από τα χέρια του, χρεώνοντάς τες στο άρτιο στην ελληνική κυβέρνησιν. Ο κος Μπάουριν αναπνέει, σώθηκε από την καταστροφή, μπορεί τώρα να συνεχίση τις αφιλοκερδείς υπηρεσίες του στην αγαπημένη του Ελλάδα.

(συνεχίζεται)