Ραγιάδες (ΜΕΡΟΣ Α’)

Άρθρον του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου-

Ραγιάς:Αραβικής προέλευσης λέξη (ράγι=κοπάδι) που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι για τους μη μουσουλμάνους κατοίκους της Τουρκίας. Η σημασία της λέξης ήταν περιφρονητική και είχε την έννοια του σκλάβου. Η πλειοψηφία των ρ. ήταν Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι και Φράγκοι. Είχαν ελάχιστα δικαιώματα, τους απαγορευόταν να έχουν τις συνήθειες των Τούρκων σ` ό,τι αφορά το ντύσιμο, την κατοικία κ.λ.π. και ήταν υποχρεωμένοι να προσκυνούν τους Τούρκους και να καταβάλλουν κεφαλικό φόρο, το λεγόμενο "χαράτσι". Μέχρι το 1632 οι ρ. υπόκεινταν και στο φοβερό "φόρο αίματος", το παιδομάζωμα.

Η αιματηρή πάλη που ξεκίνησε τω 1821 δεν μπορούσε να συντηρηθή μόνον με τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία των αγωνιστών. Χρειάζονταν χρήματα για την αγορά όπλων και εφοδίων, για μισθοδοσία των στρατιωτών και ναυτών, για συντήρησιν στόλου, πληρωμή των υπαλλήλων της διοίκησης, αργότερα για αγορά πλοίων, για αποζημιώσεις, για απόσβεσιν δανείων.

Παρατηρητέον ότι οι ίδιοι λόγοι οικονομικής ασφυξίας υφίστανται στην σύσμοιρη Ελλάδα από την εποχή της παλιγγενεσίας και εφεξής. Όπως και τότε, έτσι και τώρα οι λόγοι αυξημένων εξόδων είναι οι ίδιοι. Απαιτούνται δαπάνες για όπλα και εφόδια, για μισθοδοσία στρατιωτών και ναυτών και για συντήρησιν στόλου. 

Η γειτονία με εχθρικά κράτη το απαιτεί. Ωστόσο το επιτείνουν και το υποδαυλίζουν και οι εξής δύο: 

α) η πολιτική σύγχρονη βόυλησις για διάλυσιν του εθνικού στρατού υπο των διοικούντων αλλά και 

β) το συμφέρον των ξένων κατασκευαστών και εμπόρων όπλων. 

Με το πρώτο νοείται η μετάβασις απ’ έναν αμιγώς εθνικόν στρατόν, αποτελούμενον από την αναγκαστικήν στρατολόγησιν των νέων της πατρίδος σε έναν καθαρώς μισθοφορικόν, επαγγελματικόν στρατόν. Οι σύγχρονοι υπηρετούντες είναι επαγγελματίαι στρατιώται και απαιτούν τον μισθόν των. Όσοι υπηρετούν δια σύντομον χρονικόν διάστημα πλέον δεν είναι μάχιμοι στρατιώται αλλά υπηρετικόν-βοηθητικόν προσωπικόν των μαχίμων. 

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν εκπαιδεύονται ως τρατιώται, ωσαν κληθούν να υπηρετήσουν την πατρίδαν των, αλλά μανθάνουν τας υπηρεσίας όπως της σαρώσεως και του ψησίματος καφέδων. Με το δεύτερον, αυτό το συμφέρον των ξένων εμπόρων όπλων, δεν νοείται τίποτα άλλο, απ’ το να διαιωνίζεται μια κατάστασις πολέμου μεταξύ δύο ή πλειόνων ιστορικώς εχθρικών λαών προς συμφέρον τρίτων. 

Ο Γερμανός πρόεδρος Κέλερ κυνικώς το εξέφρασεν: «θεωρώ ότι σύντομα θα γίνη, απολύτως κατανοητό εις την κοινωνία, ότι μια μεγάλη χώρα σαν την εδική μας, προσανατολισμένη εις το εξωτερικόν εμπόριον –και δή το εμπόριον όπλων ως γνωστόν κε Κέλερ- άρα εξηρτημένη απ’ αυτό, πρέπει να έχη επίγνωσιν ότι σε έκτακτες περιπτώσεις οι σρατιωτικές επιχειρήσεις είναι απαραίτητες δια την διασφάλισιν των συμφερόντων μας»!!

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩ 1914

ΣΤΗΝ Μ. ΑΣΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Εκτός από την άνοδον του τουρκικού εθνικισμού που συνετέλεσεν στον αφελληνισμόν της Μ. Ασίας, σημαντικός υπήρξεν ο ρόλος της Γερμανίας στην δίωξιν των Ελλήνων. Οι Έλληνες είχαν συγκεντρώσει στα χέρια των το εμπόριον και την βιομηχανίαν της υπανάπτυκτης Τουρκίας με συνέπειαν να αποτελούν εμπόδιον στην οικονομικήν διείσδυσιν της Γερμανίας των αρχών του 20ου αι. σ’ αυτήν. Με συγκεκριμένες ενέργειες μεθόδευσαν την δίωξιν των Ελλήνων της Μ. Ασίας: 

α)όταν οι πρόξενοι απεφάσισαν να επισκεφθούν τον Τούρκον γενικόν διοικητήν εν Σμύρνη για να του επιστήσουν την προσοχή σχετικά με τον ρόλον της τουρκικής αρθρογραφίας κατά των Ελλήνων στην διαταραχήν της ηρεμίας της περιοχής, ο Γερμανός πρόξενος ηρνήθη να συμμετάσχη. Άλλως τε ήταν γενική η εντύπωσις ότι η Γερμανία ενέπνευσεν την απέλασιν των Ελλήνων δια να δημιουργήση ευνοϊκές δια την ίδια συνθήκες στον πόλεμον που προετοίμαζε, τον μεγάλον πόλεμο.

β)η γερμανική τράπεζα της Παλαιστίνης κυκλοφόρησεν ένα φυλλάδιον στο οποίον υπεστήριζεν πως η ανέχεια και η φτώχεια των Τούρκων οφειλόταν στο ότι οι Έλληνες εκμεταλλεύονταν τον πλούτον της Τουρκίας και ήλεγχαν το εμπόριον της. Προσκαλούσε δε τους Τούρκους να μποϊκοτάρουν τα ελληνικά προϊόντα, να σταματήσουν τις σχέσεις με τους Έλληνες και μάλιστα να μην τους αντιμετωπίζουν ως φίλους.

γ) από τω 1913 οι Γερμανοί πολιτικοί σχολιαστές μιλούσαν για γερμανικήν αποίκισιν της Μ. Ασίας. Επεδίωκαν δηλαδή την εκδίωξιν εκείνων που θα στέκονταν εμπόδιον –δηλ. τους Έλληνες- και την αντικατάστασίν των με «καλούς», «τίμιους», «εργατικούς» «Γερμανούς», υποταγμένους και υπάκουους.

δ) είναι βέβαιον ότι η Γερμανία είναι συνένοχη δια τα μέτρα που έλαβαν οι Τούρκοι εναντίον των Ελλήνων. Οι μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι οι Γερμανοί εξώθησαν αυτούς στην λήψη αυτών των μέτρων και τους υπεσχέθησαν τεχνική και υλική βοήθεια μετα την εκδίωξιν των Ελλήνων.

ε) Γερμανοί στρατιωτικοί κύκλοι παρακινούσαν στον εκτοπισμόν των ελληνικών πληθυσμών, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα πλευρά της Τουρκίας.

Συμπερασματικά, οι Γερμανοί συνετέλεσαν κατά πολύ στον αφελληνισμόν της Μ. Ασίας προκειμένου να εξασφαλίσουν την οικονομικήν των διείσδυσιν σε μιαν υπανάπτυκτην Τουρκία.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΛΟΓΟΙ

ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ

Όπως με την έκρηξιν της επαναστάσεως του 1821 έτσι και τώρα απαιτούνται χρήματα για την μισθοδοσίαν των υπαλλήλων της διοίκησης. Πόσω μάλλον τώρα που ο νεποτισμός των Ελλήνων πολιτικών, έφτασε στο σημείον να γιγαντώση αυτήν μέσω των αλλεπαλλήλων διορισμών. Και αν τότε για έναν κρατικόν μηχανισμόν απαιτούνταν κάποια, πόσα είναι αυτά άρα γε σήμερα, που αυτός δεν είναι πρωτοσχηματιζόμενος, ούτε ξεπηδά απ’ τις στάχτες του πουθενά, αλλά έχει τραφεί από το άσβηστο πάθος του συμφέροντος των πολιτικών;

Και η απόσβεσις συναφθέντων δανείων του παρελθόντος είναι από την άλλη μια ανάγκη επιπλέον εξεύρεσης πόρων, δίχως να είναι δύσκολον να κατανοηθή ο φαύλος κύκλος αυτής, αφού η εξυπηρέτησις ενός δανείου μέσω της συνάψεως ενός άλλου, θα αποτελή δια το άμεσον μέλλον το αίτιον συνάψεως ετέρου δανείου.

(συνεχίζεται)