Ο ελεύθερος

ποίημα του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

Πρωί, πρωί μιαν καθαρά Δευτέρα

Χιλιάδες αετοί σηκωθήκαν ψηλά

Μες τον αγέρα.

Ήταν πλούσιοι, φτιαχτοί, πολύχρωμοι,

Γεμάτοι θράσος, χλιδή

Και τόλμη.

Δεν μπορούσαν όμως να κάνουν

Ό,τι θέλουν,

Καθώς άλλοι τους προστάζαν

Τι να κάνουν για να παίζουν.

Ήθελαν να φτάσουν τον ήλιο τον φωτεινό,

Μα κάτω τους τραβούσαν

Στης γής τον καημό.

Ένας σπάγκος τους τραβούσε κάτω,

Εκεί που κείτονταν αδύναμο

Ένα παιδί μονάχο.

……

Μια ηλιαχτίδα πέρασε φανταχερή,

Ζωηρή και ρώτησε τους πλουμιστούς,

Πώς βλέπουν την ζωή.

Είμαστε όμορφοι και πλούσιοι

Της είπαν,

Μα ότι ένας σπάγκος τους τραβούσε

Κάτω, αυτό της το κρύψαν.

Κι ανέβηκε πιο ψηλά της λευτεριάς

Η λιακτίδα

Σ’ έναν μονάχο αετό που δεν έδειχνε

Για τους άλλους ίχνος ζήλια.

Ήτανε φτωχός, μ’ ένα απλό χαρτί

Δίχως σκουλαρίκια και φρουφρούδια,

Μα και δίχως σπάγκο,

Να του περιορίζη την ζωή.

……

Ήρθε απόγευμα, ο άέρας κόπασε

Και για τους αφεντάδες των αετών

Η γιορτή τέλειωσε.

Τα’ αστέρια σαν πρόβαλλαν

Στον ουρανό,

Όλοι οι αετοί κείτονταν στο πατάρι

Το κλειστό.

Μόνο εκείνος ο αγέρωχος συνέχιζε

Να πετά,

Εκεί πέρα στ’ άστρα, μοναχικά

Μα κι ελεύθερα γεμάτος με χαρά.

Το τραγούδι:

http://www.youtube.com/watch?v=wm9qxVmdJTM&feature=fvsr