ΝΑ ΣΩΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ, ΑΥΤΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ

Το κυπριακὸ εἶναι μιὰ ἱστορία

κατὰ συρροὴν καὶ κατʼ ἐξακολού-

θηση λαθῶν, συχνὰ ἀσύγνωστων.

Ἡ Ἑλλὰς δὲν διαμόρφωσε ποτὲ μιὰ

συμπαγῆ, σταθερή, μακροπρόθε-

σμη καὶ διαυγῆ ἐθνικὴ στρατηγική.

Ὁ ἐξ ἀνατολῶν γείτων εἶναι

στρατιωτικὸς εἰσβολέας καὶ κατο-

χικὴ δύναμη, ἐνῶ καθημερινῶς

προσβάλλει ἔργῳ τὰ κυριαρχικά

μας δικαιώματα, ἀσκώντας εἰς βά-

ρος μας ἀδιάκοπο καὶ διαρκῶς κλι-

μακούμενο στρατιωτικὸ ἐκβιασμό.

Ἡ ἐπικυρίαρχη σχολὴ σκέψης,

στὴν ὁποία ὀμνύουν πολιτικοί, δια-

νοούμενοι, δημοσιογραφοῦντες

καὶ λοιποὶ ἡγέτες γνώμης, ποὺ ἀνή-

κουν σʼ ὅλο τό πολιτικὸ φάσμα ἀπὸ

τὴ δεξιὰ μέχρι καὶ κυρίως τὴν λάϊτ

ἀριστερά, εἶναι ἡ κατευναστικὴ

σχολή.

Γιʼ αὐτοὺς ὁ διάλογος καὶ οἱ

«μπίζνες» ἔχουν ἀντικαταστήσει

στὶς παροῦσες διακρατικὲς σχέ-

σεις τὸν πόλεμο. Μιὰ τέτοια

ἐκδοχὴ θὰ ἦταν εὐκταία ἂν δὲν

ἦταν ἐντελῶς ρομαντική.

Εἶναι πολιτικὰ ἀβάσιμη καὶ πρα-

κτικὰ ἐπικίνδυνη.

Ἡ ζωὴ διδάσκει ὅτι οἱ συμπερι-

φορὲς τῶν κρατῶν δὲν ὑπαγο-

ρεύονται δυστυχῶς ἀπὸ τὴ λογική,

τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἠθική, ἀλλὰ ἀπὸ

τὸ ὠμὸ συμφέρον καὶ τοὺς γεωπο-

λιτικοὺς συσχετισμοὺς, ποὺ ἐξυπη-

ρετοῦν αὐτὸ τὸ συμφέρον.

Ἡ Τουρκία ἀσφαλῶς ὑπερέχει

ποσοτικὰ ἔναντι τῆς Ἑλλάδος. Γε-

ωγραφικά, πληθυσμιακά, ἐξοπλι-

στικά. Ἐφʼ ᾧ καὶ οἱ κατευναστὲς

εἰσηγοῦνται νὰ σπεύσουμε σὲ διά-

λογο καὶ συμβιβασμὸ πρὶν αὐτὴ

ἰσχυροποιηθεῖ ἔτι περαιτέρῳ.

Ἀκόμη καὶ ὁ ὀξύνους Παναγιώ-

της Κονδύλης (Ἀπὸ τὸν 20ο στὸν

21ο αἰώνα, σ. 180 ἐπ., Θεμέλιο

1998), παρότι ἐπικρίνει τὸν κατευ-

νασμό, ὑποκύπτει στὸν πειρασμὸ

ἑνὸς Ἑλληνοτουρκικοῦ συμβιβα-

σμοῦ ἐνʼ ὄψει τοῦ ὅτι ἡ διαφορὰ

τοῦ γεωπολιτικοῦ δυναμικοῦ

Ἑλλάδος-Τουρκίας αὐξάνεται συν -

εχῶς ὑπὲρ τῆς Τουρκίας καὶ σὲ 20-

30 χρόνια (τά μισὰ ἔχουν ἤδη πε-

ράσει) θὰ εἶναι, ἐπισημαίνει, ἀβά-

σταχτη γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πλευρά. Ὁ

Κονδύλης βλέπει ὅτι ἕνας συμβι-

βασμὸς θὰ ἀποτελοῦσε γιὰ τὴν

Ἑλλάδα «τὸ μικρότερο κακό, ἀκό-

μη καὶ ἂν παραχωροῦσε κάτι ἀπʼ

ὅ,τι θεωρεῖ αὐτὴ τὴ στιγμὴ κυριαρ-

χικά της δικαιώματα»!

Τὸ ἀπόσπασμα ἀπομονούμενο

θὰ ἀδικοῦσε τὸν Κονδύλη, ὁ

ὁποῖος λίγο πιὸ κάτω (σ.186) διευ-

κρινίζει ὅτι «γιὰ νὰ συναφθεῖ ἕνας

τέτοιος συμβιβασμὸς ἀπαιτεῖται ἡ

βεβαιότητα ὅτι αὐτὸς θὰ εἶναι τε-

λειωτικός». Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ

ἐγγυηθεῖ τέτοια βεβαιότητα;

Ὅσοι παρακολουθοῦν τὴν τουρ-

κικὴ πολιτικὴ τὰ ἑκατὸ τελευταῖα

χρόνια, ἀδυνατοῦν νὰ κατονομά-

σουν καὶ μία περίπτωση ὅπου αὐτὴ

σεβάσθηκε τὰ συμπεφωνημένα.

Γιὰ μείζονα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐλάσσονα

θέματα. Παράδειγμα ἡ πρόσφατη

τουρκοαρμενικὴ συμφωνία. Ὑπὸ

τὴν ἀφόρητη πίεση τῶν ΗΠΑ ἀπὸ

κοντὰ καὶ τῆς Ρωσίας, οἱ Ἀρμένιοι

ἐξαναγκάσθηκαν νὰ ὑπογράψουν

μιὰ συμφωνία μὲ τὴν Ἄγκυρα. Ξε-

σηκώθηκαν οἱ Ἀζέροι καὶ ὁ Γκιούλ

τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι ὅπως δὲν τή-

ρησαν τὴ συμφωνία μὲ τὴν Κύπρο,

δὲν θὰ τηρήσουν καὶ αὐτὴν μὲ

τοὺς Ἀρμενίους. Ἔτσι ἁπλὰ καὶ φυ-

σικά!

Ὁ κανόνας pacta sunt servanda,

ἱστορικοστατιστικὰ δὲν ἰσχύει γιὰ

τοὺς Τούρκους.

Ἐπιπόλαιες προσεγγίσεις οἱ

ὁποῖες συνήθως διαπνέονται ἀπὸ

ἰδεολογικοδογματικὲς ἀφετηρίες

χαρακτηρίζουν τὶς ὄχι καὶ μόνιμες

ἀντιστάσεις τῆς κοινωνίας μας νὰ

δεχθεῖ ἐπιζήμιες παραχωρήσεις,

στὸ Κυπριακό, ἢ τὸ σκοπιανό,

«ἐθνικισμούς», ἢ κατὰ Τζούνη

«ἐθνικιστικὴν φρενίτιδα». Ἡ ρετσι-

νιὰ αὐτὴ εἶναι παρʼ ἡμῖν τὸ συνηθέ-

στερο καὶ πλέον ἀνέξοδο ἄλλοθι

τῶν ἀποτυχημένων διαχειριστῶν

τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων.

Στὴν πραγματικότητα τὸ πολι-

τικὸ ἔνστικτο τοῦ κόσμου ἀποδει-

κνύεται προδήλως ἰσχυρότερο, κα-

θαρότερο καὶ ἀσφαλῶς προορα-

τικὸ ἔναντι ἐκείνου τῶν ἐκπροσώ-

πων του.

Ἐπειδὴ οἱ ὁρίζοντες τῆς πολι-

τικῆς τάξης εἶναι κατὰ κανόνα οἱ

ἑπόμενες ἐκλογὲς καὶ ὄχι, ὡς ὀφεί-

λει, οἱ ἑπόμενες γενεές, τὸ κακό-

φημο πολιτικὸ κόστος ἄλλοτε τὴν

ὁδηγεῖ σὲ ἐπιβλαβεῖς ἐπιλογές,

σπανιότερα ὅμως τὴν προφυλάσ-

σει ἀπὸ τέτοιες.

Τὶς παραμονὲς τοῦ Πελοποννη-

σιακοῦ Πολέμου, ἡ Σπάρτη ζη-

τοῦσε ἀπʼ τὴν Ἀθήνα νὰ ἀκυρώσει

τὸ λεγόμενο Μεγαρικὸ Ψήφισμα,

μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Περικλῆς ἀπαγόρευ-

σε στοὺς Μεγαρεῖς τὸ ἐμπόριο στὰ

ὅρια τοῦ ἀθηναϊκοῦ κράτους μετὰ

τὴν προσχώρησή τους στὴν Πελο-

ποννησιακὴ συμμαχία. Οἱ ἀντίπαλοι

τοῦ μεγάλου πολιτικοῦ τὸν κατη-

γοροῦν ὅτι γιὰ ἀσήμαντο λόγο

(«περὶ βραχέος ἂν πολεμεῖν») ὁδη-

γεῖ τὴν Ἀθήνα σὲ πόλεμο. Ὁ σοφὸς

Θουκυδίδης (Α´,140) διὰ στόματος

Περικλέους, ξεκαθαρίζει ὅτι στὴν

ἐξωτερικὴ καὶ τὴν ἐθνικοαμυντικὴ

πολιτικὴ δὲν ὑπάρχει «βραχὺ» καὶ

«μεῖζον», σημαντικὸ καὶ ἀσήμαντο.

Διότι «τὸ γὰρ βραχὺ τι τοῦτο

πᾶσαν ὑμῶν ἔχει τὴν βεβαίωσιν καὶ

πεῖραν τῆς γνώμης». Δηλαδὴ «τὸ

ἀσήμαντον αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν λυ-

δίαν λίθον πρὸς ἐξακρίβωσιν καὶ

δοκιμασίαν τῶν προθέσεών σας».

Γιʼ αὐτὸ «εἰ ξυγχωρήσετε καὶ ἄλλο

τι μεῖζον εὐθὺς ἐπιταχθήσεσθε ὡς

φόβῳ καὶ τούτῳ ὑπακούσαντες».

Ἄν, δηλαδή, “ὑποχωρήσετε ἀπέ-

ναντί των, θὰ εὑρεθῆτε ἐνώπιον

νέας καὶ ἐπαχθεστέρας ἀπαιτήσε-

ως, διότι θὰ νομίσουν ὅτι εἰς τοῦτο

θὰ ὑποκύψετε ἕνεκα φόβουʼ. Ἐνῶ

«ἀπισχυρισάμενοι δὲ σαφὲς ἂν κα-

ταστήσαιτε αὐτοῖς ἀπὸ τοῦ ἴσου

ὑμῖν μᾶλλον προσφέρεσθαι».

Ὅπερ σημαίνει, “ἂν ἀρνηθῆτε ἀπο-

φασιστικῶς, θὰ τοὺς δώσετε νὰ

ἐννοήσουν καθαρὰ ὅτι ὀφείλουν

νὰ συμπεριφέρονται ἀπέναντί σας

ὡς ἴσοι πρὸς ἴσους”. (Ὅλα τά νε-

οελληνικὰ λήμματα ἀπὸ τὴν μετά-

φραση Ἐλευθερίου Βενιζέλου).

Ὁ χρυσοῦς διεθνοπολιτικὸς κα-

νόνας εἶναι τελικά τό «ἀπὸ τοῦ

ἴσου ὑμῖν προσφέρεσθαι». Καὶ

αὐτὸ προϋποθέτει ἐθνικὴ ἀποφασι-

στικότητα.

Ἡ παθογένεια τῆς καχεκτικῆς

στρατηγικῆς μας στὸ Κυπριακό,

ἔχει βαρὺ ἱστορικό.

Πρῶτον: Ἀνοίξαμε μὲ τὸν εἰσβο-

λέα ἀπὸ τὴν ἑπομένη τῆς εἰσβολῆς

διάλογο. Γιὰ νὰ φανοῦμε πολιτι-

σμένοι ἐμεῖς καὶ τάχα βάρβαρος

ἐκεῖνος. Συρθήκαμε στὶς λεγόμε-

νες Δικοινοτικὲς, οἱ ὁποῖες συνεχί-

ζονται ἐπὶ 37 χρόνια. Αὐτὲς νομι-

μοποιοῦν de facto τὰ τετελεσμένα

τῆς εἰσβολῆς, ὁδηγοῦν τὸν Ἑλλη-

νισμὸ σὲ ἐπικίνδυνες παραχωρή-

σεις, τὸν προετοιμάζουν γιὰ ἑπό-

μενες, ἀδρανοποιοῦν τὰ πατριω-

τικὰ ἀνακλαστικά τῶν Ἑλληνοκυ-

πρίων καὶ τῶν Ἑλλαδιτῶν.

Κάθε ἑπόμενη «συνομιλία» ξε-

κινᾶ ἀπὸ τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο οἱ

ἡμέτεροι ὑποχώρησαν τὴν προ-

ηγούμενη.

Οἱ Δικοινοτικὲς δὲν εἶναι αὐτὸ

ποὺ λέει ὁ τίτλος τους, διότι ἀπὸ τὴ

μιὰ «παρίσταται» ἡ Τουρκία καὶ ἀπὸ

τὴν ἄλλη ὄχι ἡ Ἑλλὰς ἀλλὰ ἡ ἀκρω-

τηριασμένη Κύπρος. Ἡ Ἄγκυρα διὰ

τῶν Δικοινοτικῶν ἀποποινικοποιεῖ

τὸ κακούργημα τῆς εἰσβολῆς καὶ

ἑδραιώνει ἔκτοτε διεθνῶς τὴν

εἰκόνα χώρας, ποὺ ἀντὶ νὰ καθη-

λωθεῖ στὸ ἑδώλιο τοῦ κατηγορου-

μένου, προβάλλεται ὡς τρίτος καὶ

δὴ πρόθυμος νὰ συμβάλει στὴν

ἐπίλυση τοῦ προβλήματος, ποὺ

αὐτὴ ἐδημιούργησε.

Δεύτερον:Ἡ ἀδράνειά μας ὁδή-

γησε στὴν ἀλλοίωση τῆς οὐσίας

τοῦ Κυπριακοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπὸ πρό-

βλημα Εἰσβολῆς, Κατοχῆς καὶ

Ἐποικισμοῦ, μετέπεσε σὲ ἐσωτε-

ρικὸ ζήτημα συμβίωσης δύο κοινο-

τήτων. Ἡ προαγωγὴ τῆς Τ/Κ μει-

ονότητας σὲ κοινότητα, εἶναι δικό

μας «ἐπίτευγμα», ἐνῶ ἡ προωθού-

μενη μετάπλασή της ἀπὸ ψευδο-

κράτος σὲ κράτος, ἐπιχειρεῖται ὑπὸ

τὰ ὄμματα τῆς ἀπραξίας μας.

Τρίτον: Τὸν ἀδιάκοπο καὶ κλιμα-

κούμενο στρατιωτικὸ ἐκβιασμὸ

τῆς Ἄγκυρας τὸν ἀντιμετωπίζουμε

μὲ μίγμα φοβικοῦ συνδρόμου καὶ

ἡττοπάθειας. Αὐτὸ εἶναι ψυχολο-

γικὸ νόσημα ξένο πρὸς τὴν ἑλλη-

νικὴ ἰδιοσυγκρασία. Οἱ Ἕλληνες

ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς τῆς ἱστορίας τους

μέχρι τοὺς ἐσχάτους χρόνους

ἀντιπαρατάχθηκαν πάντοτε μὲ με-

γέθη ἀντιστρόφως ἀνάλογα πρὸς

τὸ δικό τους. Ἀπὸ τὸν Μαραθώνα

πρὶν ἀκριβῶς 2.500 χρόνια ὡς τὸ

40-41 οἱ ἀπέναντί τους ἦταν ἀνέ-

καθεν πολλαπλάσιοι. Ὁ ἡρωισμὸς

μας ἀναμετρήθηκε μὲ τὸν ὄγκο

τοῦ ἀντιπάλου. Αὐτὸς ὑπερνίκησε

τὸν ἐχθρό.

Ἀλλὰ σὲ μιὰ κοινωνία ὅπου τό

σύστημα ἔχει εὐτελίσει «κατὰ σύ-

στημα» ὅλες τὶς μεγάλες διαχρο-

νικὲς ἀξίες της: ἡρωϊσμό, αὐτοθυ-

σία, ἀνδρεία, πίστη ποὺ παράγουν

τὸν πολλαπλασιαστῆ τῆς ἐθνικοα-

μυντικῆς θωράκισής της, ὁ λαὸς

της εἶναι αὐτοαφοπλισμένος.

(Πρβλ Παπαθεμελῆ Ἀντίσταση ἢ

ὑποτέλεια, σελ. 109).

Τέταρτον: Στρατεύματα κα-

τοχῆς καὶ Ἔποικοι στὸ ἔδαφος

μιᾶς χώρας μέλους τῆς ΕΕ καὶ τῆς

Εὐρωζώνης καὶ δὴ ἀπὸ χώρα σὲ

διαδικασία ἔνταξης, τί διαφορὰ

ἔχουν ἀπὸ τὰ ναζιστικὰ στρατεύ-

ματα στὰ Ἠλύσια Πεδία τοῦ Παρι-

σιοῦ;

Εἶναι ἀπίστευτο, ἀλλὰ ἐδῶ καὶ

χρόνια τό κραυγαλέα αὐτονόητο, ἡ

ἀπαίτηση ἀποχώρησης τοῦ Ἀττίλα

(καὶ τῶν Ἐποίκων), ἔχει ἐνταφια-

σθεῖ ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους. Ὅπως

ἐπίσης καὶ ὅλες οἱ ἔργῳ προσβολὲς

τῆς κυριαρχίας μας καὶ τῶν ἀνθρω-

πίνων δικαιωμάτων. Παραγράφου-

με μόνοι μας τὰ ἐγκλήματα τοῦ

ἐχθροῦ καὶ θέλουμε οἱ τρίτοι νὰ

ἐνδιαφερθοῦν νὰ μᾶς προστατεύ-

σουν.

Πέμπτον: Ἡ Ἑλλάδα εἶναι

ἐπεῖγον νὰ ἀπορρίψει τὸν κατευ-

νασμὸ υἱοθετώντας στρατηγικὴ

ἀποτρεπτικῆς ἰσχύος. Ὅπως ὑπο-

στήριζε ἐπίμονα ὁ λαμπρὸς διπλω-

μάτης καὶ στοχαστής ἀείμνηστος

Μ. Δούντας «ἡ σύγχρονη τεχνολο-

γία μπορεῖ νὰ προσφέρει στὴν

Ἑλλάδα ἀξιόπιστη ἀποτρεπτικὴ δυ-

νατότητα ἔναντι τῆς Τουρκίας»

(Εἶναι ἀνεξάρτητη ἡ Ἑλλάς; σ. 74).

Ἡ ἀξιοπιστία μας δύναται νὰ βασι-

σθεῖ σ΄ ἕνα ὑψηλῆς ποιότητας ἀπο-

τρεπτικὸ μηχανισμό.

Ἐπειδὴ σὲ ὁρατὸ χρόνο ἡ τουρ-

κικὴ ἐπιθετικότητα θὰ εἶναι

διαρκὴς καὶ κλιμακούμενη ἡ ἑλλη-

νικὴ ἀντεπίθεση ὀφείλει νὰ ἀναζη-

τήσει ἐπειγόντως στρατηγικὸ

ἑταῖρο.

ΝΑΤΟ, ΕΕ, Εὐρωζώνη, ΗΠΑ καὶ εἴ

τις ἄλλος ἀπεδείχθησαν ἀναξιό-

χρεοι καὶ κατὰ περίπτωση ταυτι-

σμένοι μὲ τὰ συμφέροντα τοῦ ἐπι-

τιθεμένου σουλτάνου, ὁ ὁποῖος ζη-

τεῖ συνεταιρισμὸ δύο κρατῶν ὑπὸ

τὴν ἐγγύηση καὶ τὸ ἐπεμβατικὸ δι-

καίωμα τῆς Ἄγκυρας.

Πρέπει νὰ σπεύσουμε σὲ ἀναζή-

τηση στρατηγικοῦ ἑταίρου.

Στρατηγικοὶ ἑταῖροι τῆς Ἑλλά-

δος σήμερα μποροῦν νὰ ἀναζητη-

θοῦν στὴ Ρωσία καὶ τὴν Κίνα. Μὲ

τὴν πρώτη ἡ κυβέρνηση Παπαν-

δρέου ἔχει ἤδη κακὲς σχέσεις

σπρώχνοντάς την ὅλο καὶ πιὸ πολὺ

πρὸς τὴν Τουρκία παρότι θὰ ἦταν ὁ

δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ ἐγγυητὴς τῆς

ἀκεραιότητάς μας. Μὲ τὴν δεύτε-

ρη ἀποφεύγει νὰ δημιουργήσει

σχέσεις, ἂν καὶ οἱ Κινέζοι περιμέ-

νουν νὰ στηρίξουν τὶς ἑλληνικὲς

ἀνάγκες μας συμμετέχοντας στὸ

Plan B.

Μιλᾶμε γιὰ τὴν Κύπρο. Πονᾶμε

γιὰ τὴν Κύπρο. Ἡ Κύπρος εἶναι

ἕνας τόπος, ὅπου κατὰ Σεφέρην,

μπορεῖ νὰ γίνει τὸ θαῦμα. Ἀπὸ μᾶς

ἐξαρτᾶται.

Τοῦ κ. Στυλιανοῦ Παπαθεμελῆ,

 Προέδρου Δημοκρατικῆς Ἀναγεννήσεως