Η οδός μετά

Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

Πώς άρα γε επήλθεν η θανάτωσις του ιδεώδους του έθνους και ωδηγήθημεν εις την καταστροφή; Πώς έδρασαν οι ανόητοι της εξουσίας και ημείς δεν νοήσαμεν τίποτα; Ως οι κλέπτες μιας μάνδρας προβάτων. Ιδού: «Ο κλέπτης δεν έρχεται παρά δια να κλέψη και δια να σφάξη και δια να παραδώση εις την πλήρην καταστροφήν τα πρόβατα. Αυτό κάνουν οι αυθαιρέτως καταλαβόντες τα πρώτα αξιώματα εις την συναγωγήν του Ισραήλ»(Ιωανν.,Ι,10). Τούτο μάλλον το έχομεν συνειδητοποιήσει άπαντες, ότι δηλαδη την εξουσίαν την ενδιαφέρει η νόμη αυτής και ο πλουτισμός εξ αυτής. Αλήθεια είναι, ότι σπανίως αυτή ενδιαφέρθηκε δια τον λαό της. Σημασία έχει όμως ότι καταλαμβάνουν την εξουσίαν αυθαιρέτως. Πώς γίνεται τούτο εν δημοκρατία, θα αναρωτηθή κανείς αφ’ ού λαμβάνει την εντολήν εκ του λαού. Κι όμως γίνεται, διότι τούτο επιτυγχάνεται δια της εξαπατήσεως του λαού με ψεύτικας υποσχέσεις και με δήθεν ελπίδας δια διαφάνειαν, ισοτιμία, και ισομερή, δικαία διανομήν του πλούτου. Εύκολα ο λαός, ο μη παιδευθείς, καθίσταται έρμαιον των μυχίων επιβουλών των. Ως ένα κοπάδι αμνών ακολουθεί τον εκάστοτε πολλά υποσχόμενον κυβερνήτη, δίχως κρίσιν.

Ωστόσον τι έπρεπε δίχως φόβον να ακολουθώμεν ως πρόβατα; Μα τι άλλο, παρά τον Ιησού ή τα ιδανικά του ελληνικού πολιτισμού και το ήθος του χριστιανισμού. «Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός παραδίδει την ζωήν του δια να απομακρύνη κάθε κίνδυνον από τα προβατά του και δια να υπερασπισθή την ζωήν αυτών». Αληθώς οποία αντίθεσις! Πώς εμφανίζεται η σωτηρία από την απώλεια, τόσο απλά. «Εις αυτόν ο θυρωρός, που φυλάττει την μάνδραν, ανοίγει την πόρταν, αλλά και τα πρόβατα ακούουν την φωνήν του και γνωρίζουν αυτήν. Τουναντίον, εκείνος που εμβαίνει εις την μάνδραν, όχι λαθραίως αλλά φανερά από την πόρταν είναι ποιμήν των προβάτων»(Ιωανν.,Ι,11 κε). Πώς θα γνωρίσωμεν, ότι ακολουθόμεν το σωστό και το ασφαλές; Μα όταν αφεθώμεν, όταν ανοίξωμεν αυτοβούλως την θύραν της συνειδήσεώς μας εις το ελληνοχριστιανικόν ιδεώδες.

Τούτο δεν έρχεται κρυφίως να μας ξεγελάση. Υπάρχει εκεί, είναι παιδευτικόν αγαθόν δοκιμασμένον εκ της ιστορίας, το οποίον απλώς αναμένει την δικήν μας ελευθέραν επιλογήν και βούλησιν, ίνα το κατακτήσωμεν. Είναι δε γνωστόν εις ημάς το ιδεώδες, αλλά δεν ανοίγομεν την θύραν. Διατί; Προφανώς διότι ετυφλώθημεν και κάνομεν ότι αγνοούμε την ύπαρξίν του, τουτέστι αληθινή εθελοτυφλία. Τι λάθος πράττομεν απεναντίας; Βουτηγμένοι εις τας πρόσκαιρας ηδονάς και ευχαριστήσεις, θυσιάζομεν κάθε τι, ίνα μην απωλέσωμεν αυτάς, αν και απεδείχθη, ότι τούτο είναι λάθος.

«Κάποιος δε από τους αρχιερείς, ένας που εκαλείτο Καιάφας, ο οποίος ήτο αρχιερεύς του έτους εκείνου, είπεν εις αυτούς. Λόγω της ατολμίας και αβουλίας σας, δεν ηξεύρετε τίποτα απ’ εκείνα, που πρέπει να γίνουν. Ούτε σας περνά από τον νού, ότι μας συμφέρει να θανατωθή ένας άνθρωπος δια τον εκλεκτόν λαόν του θεού και να μην χαθή ολόκληρον το έθνος δια της υποδουλώσεως του εις τους Ρωμαίους» (Ιωανν.,ΙΑ,49-50). Λάθος κλέπται!! Αυτό το οποίον μας καλείται να θυσιάσωμεν είναι ίσα ίσα η σωτηρίαν μας. Μας καλείται να χάσωμεν το ιδεώδες μας, για να σώσωμεν την υλικήν ευμάρειαν; Μας καλείται να φονεύσωμεν το δοκιμασμένον, την δόξαν μας, την σωτηρίαν μας, την παιδείαν μας και το πνεύμα μας, δια να μην έλθουν οι Ρωμαίοι, δυτικοί φράγκοι και μας κατοχεύσουν; Αλλοίμονον!!! Τούτο που διαπράττετε είναι φόνος και υμείς κλέπται που λυμαίνεσθε την μάνδραν με τα πρόβατα και που λαθραίως ελάβατε την εξουσίαν επ’ αυτών. Μα λησμονείτε, ότι απλώς τυγχάνει να ευρίσκεστε στην νομήν της εξουσίας αυτόν τον καιρόν και ότι ο θεός απλώς ανέχεται τηνύπαρξίν σας. «Τούτο δε το είπεν ο Καιάφας όχι από τον εαυτόν του, αλλά επειδή ήτο αρχιερεύς του έτους εκείνου». Στην ουσίαν όμως τοιαύται ενέργειαι πού οδηγούν, τι προμηνύουν; Θαυμάστε: «επροφήτευσεν ούτως ότι ο Ιησούς ήτο προωρισμένον, σύμφωνα με το σχέδιον του θεού ν’ αποθάνη δια το καλόν και την σωτηρίαν του ιουδαικού έθνους. Και θ’ απέθνησκεν όχι μόνον δια το καλόν του ιουδαικού έθνους, αλλά και δια να συναθροίση εις ένα ποίμνιον και σώμα τους διασκορπισμένους είς όλον τον κόσμον καλοπροαιρέτους εθνικούς, οι οποίοι έμελλον δια της πίστεως να γίνουν τέκνα του θεού» (Ιωανν.,ΙΑ,51-52).

Μπορεί να μας καλούν, εκείνοι, οι οποίοι έτυχε να κυβερνούν την περίοδον αυτήν, να θυσιάσωμεν τα ιερά και τα όσια, την πίστιν μας, τα πιστεύω μας, τας ιδέας μας, προκειμένου να σώσωμεν την έτσι κι αλλοιώς κολοβήν ευμάρειαν, τα λίγα υλικά αγαθά, μπορεί κι ο καθένας μας να θυσιάζη την ψυχήν του, δια τας σωματικάς αυτού απολαβάς, ωστόσο δεν θα αργήση μέσα απ’ αυτό, όλα να εξαφανισθούν και να συναθροισθώμεν και πάλιν κάτω από την σκέπην του ιδεώδους, δια το οποίον κάθε καλοπροαίρετος έδωσε και την ζωήν του κι έτσι σωθώμεν δια παντός.