Ιωνάς

Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

΄΄απάγγειλον ημίν

Τίνος ένεκεν

Η κακία αύτη εστί εν ημίν;΄΄

(Ιωνάς,Α,7-12)

Φοβερή θαλασσοταραχή συμβαίνει εδώ και πολύν καιρό στην δύσμοιρη Ελλάδα. Και όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις,γίνονται προσπάθειες να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι της τρικυμίας. Όλοι κραυγάζουν να μάθουν εξαιτίας τίνων συμβαίνει το κακόν αυτό σε εμάς. Και ο υπαίτιος των συμφορών ή οι ένοχοι,πάντοτε βρίσκονται και εντοπίζονται, καθώς ο ήλιος πάντοτε ρίχνει το φώς του στο σκοτάδι και όλα τότε καθίστανται φανερά.

Η αιτία του κακού,το μεγάλον εκείνο κρυφό μυστικόν, το υπαίτιον της συμφοράς στους πολλούς από τους λίγους ή ο ένας ένοχος, αποκλειστικώς και διόλου κατά σύμπτωσιν, πάντοτε ο ίδιος..

΄΄ότι εκ προσώπου Κυρίου ήν φεύγων΄΄

Οι ένοχοι προσπαθούν να ξεφύγουν απ’το βλέμμα του Κυρίου.Ηγνόησαν εντολές θεού,παρήκουσαν τους νόμους Του και έπραξαν άλλ’ αντί άλλων και ύστερα έτρεξαν να κρυφτούν, να φύγουν, να σωθούν.Αλλά γλιτώνει κανείς απ’εκείνο το άγρυπνο βλέμμα, απ’ το φώς του ήλιου;

Δύο τινά προβληματίζουν.Πρώτον, τι κακό, τι ηγνόησαν οι ένοχοι απ’το θείο δίκαιο και προκάλεσεν τοιαύτη μεγάλη συμφορά και δεύτερον, γιατί την παράβασιν αυτών των αθεόφοβων να την πιστώνονται όλοι και άπαντες να υφίστανται την κοσμοχαλασιά;Οι ένοχοι της θαλασσοταραχής, οι υπαίτιοι των συμφορών μιας χώρας, χρησιμοποιώντας την τέχνην των, αυτήν της πολιτικής, όχι προς κοινόν όφελος αλλά προς ευχαρίστησιν των, απέκτησαν πλούτη, που δεν τους άνηκαν.Στο βασίλειόν των, εκείνοι και οι αυλικοί των ένοιωθαν ευχάριστα, αλλά έξω απ’ τα παλάτια των, το μεγάλο πλήθος δυστυχούσε.Η απληστία των ήταν τόσο μεγάλη, που ολοένα και ζητούσαν περισσότερα, ώσπου ήρθε καιρός την ύβριν των αυτήν να την πληρώσουν.Αυτοί που ηγάπησαν μόνον τον εαυτόν των και ηγνόησαν τον διπλανόν των, αυτοί που παρέβηκαν το χρέος των και επεζήτησαν μόνον την ευχαρίστησίν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, αργά ή γρήγορα θα δώσουν λόγον στο ιερόν, θείο βήμα, που θα κληθούν.

Το δυστύχημα είναι, ότι πλησίον αυτων κι εκείνοι, οι πολλοί, που δεν έπραξαν αυτά τα ανοσιουργήματα, δεινοπαθούν.Γιατι απλούστατα, ηνέχθησαν την ύπαρξιν εκείνων των μιαρών.Και όχι μόνον τους ηνέχθησαν δια πολύ καιρόν αλλά και ηθικώς τους παρότρυναν να πράττουν τα εγκλήματα των, γιατί και οι ίδιοι κοντά σε εκείνους έπρατταν τα ίδια.

Τι να κάνωμεν λοιπόν;Τώρα που ξέσπασεν η θεία οργή πάνω μας, ποια τιμωρία να επιβάλωμεν στους ενόχους, ώστε να μας αφήση η τρικυμία;Διότι η θάλασσα, αντί σιγά σιγά να γαληνεύη, σηκώνει όλο και περισσότερη φουρτούνα.Η απάντησις είναι μία:΄΄σηκώσατε τους και ρίψατέ τους στην θάλασσα και η φουρτούνα θα μας αφήση ήσυχους΄΄.Φτάνει όμως μόνον αυτό;Ασφαλώς τούτη η πράξις, αν δεν συνοδευθή με την επίγνωσιν των σφαλμάτων, που διεπράξαμε όλοι, ως έθνος και την μετανοία μας, δεν θα επιφέρη το ανάλογον αντίκρυσμα.Η επίγνωσις των λαθών με τον έναν ή τον άλλον τρόπον πάλι έχει επέλθει, τόσον καιρόν τώρα.Απομένει η ουσιαστική μετανοία, αλλά κυρίως εκείνη η πράξις της ρίψεως των υπαιτίων στην θάλασσαν, προκειμένου άμεσα να κοπάση η θαλασσοταραχή, που μας έχει τσακίσει.Όσον οι παραβάτες παραμένουν ατιμώρητοι, είναι βέβαιον, ότι ο κλυδωνισμός και τα άγρια κύματα θα συνεχίσουν να συνταράζουν το ήδη ρημαγμένο σκάφος μας.