Ο ΑΡΝΗΣΟΛΗΣΜΟΝΟΣ

ποίημα του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

…για κάποιον που αρνήθηκε να λησμονήση.

Έσυρες το μέλλον σου,λέν’ οι Μοίρες,σε δρόμ’άλλο,μακρυνό

Π’οδηγεί σ’άλλο γυαλό μαγευτικό,θάλασσα πως ηύρες

Ν’αγαπήση τις ματιές πού’δα να σπινθηροβολούν τις αυγές

Μάγισσες σαιτιές να λαμπυρίζουν χρυσ’ανόθευτο του Μίδα

Τα μάτια μου ρωτώ και βλέπω πως δεν μπορώ να σ’αρνηθώ

Έστω κι αν κινδυνέψω να χαθώ,όχι πια τώρα δεν λησμονώ.

Γύρω απ’τις φωτιές της μνήμης,άλλοίμονο,οι Λύπες

Τη δικη σου απονιά πού ‘πες θα δοξάζουν,μ’Αρνησολήσμονο

Θα λέω τα’ονομά μου και θ’αναρωτιούνται,θα τρομάζουν

Πού τέτοιο θάρρος,να φωνάζουν θα ζητώ ‘με,τα’όχημά μου

Προς της Λήθης το θολό νερό,πως αρνούμαι να το πάω,

Πως δεν θα ξεχάσω πως αγαπάω,πως αρνούμαι το νεκρό

Μου σώμα να σκυλέψουν.Μπορεί ο χρόνος να κυλήση,

Σ’υπόγειες σπηλιές να μιλήση η ηχώ τ’Άδη,δεν θα μπορέσουν

Να μ’αλυσοδέσουνε στον Καύκασο για να σε ξεχάσω,

Τον γύπα θα γελάσω μα κι απ’τις συμπληγάδες θα περάσω.

Κι αν ο Άδης με φωνάξη,για να με ρωτήση ένα γιατί,

Γιατί αρνούμαι το θαλασσί του πλοίου σου που’φυγε μαζί

Μ’ένα σούρουπο κλέφτη μακρυά,να ξεχάσω,να περάσω

Στα Ηλύσια πεδία,να μην χάσω ‘γώ των νεκρών την σειρά,

Θα φωνάξω πάλι πως με λένε τώρα πια Αρνησολήσμονο,

Φονιά της ψυχής μου κ’επίμονο πως μ’έκανε η αγκάλη

Σου κι η αγάπη σου δε μ’αφήνη να ξεφύγω,να σωθώ,

Συ πως είσαι ό,τι ποθώ και πως τίποτ’άλλο δεν αναζητώ.

Στις προδότρες σκέψεις που φεύγουνε σε σένανε κοντά,

Αυτές τις κατηγορώ παντοτινά γιατί δεν θέλω να πιστέψης

Πως τίποτα δεν καταστρέφεις και γιάυτό δεν νοιώθεις ενοχές.

Όχι δεν ξεχνώ,δεν παύω ν’αγαπώ ‘κείνο π’αγαπούσα

Μα και σε σένα μια κατηγόρια,ξακολουθώ να σ’απαγγέλλω

Πως εκεί που πήγες,τι κι αν περιμένω,δεν πρέπει σου εμπόδια

Να φέρνουν’ οι μνήμες,πως σκοτωμένος κάπως εκλιπαρούσα,

Μιαν επιστροφή πως ποθούσα.Είν’αρκετά όσα ήδη είπες.

Από σένα δεν περιμένω πια τίποτα,μόνο μια γωνιά με περιμένει

Στη δική σου γειτονιά μ’αναμένει,αγνώριστ’ Οδυσσέα στ’ανείπωτα

Να καταζητείται,ένα σύννεφο να σκεπάζη άσπρο μιαν ζωή.

Κι αν με ρωτήση κανείς εκεί,τα’όνομά μου αν απαιτήται

Να δοθή στην περιέργεια λάφυρο,σκουπίδι στην ακοή,

Ας μ’αξιώση του θεού η βουλή να ‘δή η ψυχή μέσ’ από παράθυρο

Ζωής μια στιγμή ακμής θανάτου,ώστε κι αν κείμενο

Στη δυστυχία, Αρνησολήσμονο να ψελίσω μ’ευτυχία

Το τραγουδι: