Μεταξοσκώληκες,μάγισσες και μάταια στιχάκια

ποίημα του
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολογου-

Και σύρθηκε ξανά απαλά απάνω

στο πράσινο το φύλλο

για δικό μου το χατήρι.

ο μεταξοσκώληκάς μου

ελάτρευε στον ήλιο

να μου κάνη πανηγύρι.

Και μ'έβλεπε και κοίταζε

και μου γέλαγε,μου έγνεφε

και του γέλαγα και γω

ρίχνοντάς του που και που

δροσοσταλίδες για να πιή

και τότε έλεγε

''νέκταρ δίνεις,ασήμι θα σου δώσω''

Και πώς πρόσμενα,ώ πώς πρόσμενα

να πάρω αυτο,εκείνες τις μεταξένιες ίνες

που μού 'χε υποσχεθεί,

να τις πάω στις μάγισσες

να μου κάνουνε

την νύχτα με πανσέληνο γιορτη.

Και πώς τότε υμνολογούσαν

παράξενα λόγια λέγοντας

και το νού μου αχολογούσαν

με τραγούδια ανείπωτα,

με ανεμίζοντα στις αύρες τα μαλλιά

σαν ύφαιναν

με τα δικά τους παράξενα ραβδιά.

Και παράπονο το 'χω γιατι

ποτέ δεν τα 'δα να γίνονται σιγα σιγά.

Μόνο σ' εκείνηνε

σαν τά 'δινα εκείνα τα μεταξωτά

-στιχάκια ήτανε-

μόνο τότε καταλάβαινα.

Και ήτανε,ναι τότε το 'βλεπα

πως ήτανε μπόλικα

τα περπατήματα του μεταξοσκώληκα

και τα ξενύχτια στα βουνά

παρέα με τις μάγισσες

να πλέκουν στιχάκια,μεταξένια υφαντά.

Όμως ποιος ενα χαμόγελο

στο μικρο το μεταξοσκώληκά μου

να αφήση;

γλυκά και τις νεράιδες μου να φιλήση

που πια εμέ με ξεχνούν

που τους τα φέρνω;Δεν χρωστούν.Ξεχνούν.

το τραγούδι: