Πολιτική μεταβολή

Άρθρον του
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-

''υπάρχει τίποτα,που επειδή
θεωρείται ιερό,ν'απαγορέυεται
να το πλησιάσουμε ή και
να το κατονομάσουμε;''


Ο Αριστοτέλης στην ''Αθηναίων πολιτείαν'' του γράφει: ''εφ' όσον αι περιπέτειαι του πολέμου ήσαν ισόρροποι, διετήρουν οι Αθηναίοι το δημοκρατικόν πολίτευμα, έστω κι αν είχαν αυτούς τους ανίκανους πολιτικούς. Όταν όμως μετα την συμφοράν,την επελθούσαν εις την Σικελία, απέβησαν ισχυρότεροι οι εχθροί, ηναγκάσθησαν, μεταβαλόντες την δημοκρατίαν, να συστήσουν το πολίτευμα των τετρακοσίων''. Εφ'όσον λοιπον τα πράγματα βαίνουν, έστω φαινομενικώς, καλώς, όλα στην δημοκρατία έχουν την ισορροπία τους. Όταν όμως η ανικανότης των κυβερνώντων αρχίζει και επιφέρει διάλυσιν, είναι αναγκαίον και επιβεβλημένον να επέλθη αλλαγή του πολιτέυματος. Εαν δεν γίνη κάτι τέτοιο, η ολότελη καταστροφή της πατρίδος είναι αναπόφευκτη.

Το ψήφισμα της μεταβολής του πολιτέυματος των Αθηναίων έλεγεν τα εξής: ''Ο λαός να εκλέξη εκτος των προυπαρχόντων δέκα προβούλων και άλλους είκοσι εκ των εχόντων ηλικίαν πλέον των τεσσαράκοντα ετών,οι οποίοι, αφ'ού ορκισθούν,οτι δεν θα προτείνουν ει μή εκείνα τα οποία ήθελαν νομίζει συμφερώτερα εις την πόλιν, να υποβάλλουν προτάσεις, αποβλέπουσας εις την σωτηρίαν της πόλεως''. Να ορισθή λοιπον και σήμερα μια τεχνοκρατική επιτροπή απο σοφούς Έλληνες πολίτες και ας επεξεργασθή ένα σωτήριον σχέδιον εξόδου απο την κρίσιν. Ουδεμίαν εμπιστοσύνη προς τους κομματικούς μηχανισμούς. -Εμείς βάλλαμε τάχα έναν τεχνοκράτη να κυβερνήση, ως εντεταλμένον όργανον όμως προειλημμένων κομματικών αποφάσεων. -Ύστερα να τεθή εις την κρίσι του λαού μέσω δημοψηφίσματος. Βέβαια το εκλογικόν σώμα οφείλει να συρρικνωθή.

''Όλη η κυβέρνησις της πόλεως ν'ανατεθή, όχι εις ολιγωτέρους απο πέντε χιλιάδας'', λέγει ο Αριστοτέλης. -Ήταν τότε οι Αθηναίοι οι έχοντες δικαίωμα ψήφου περι τας εικοσιπέντε χιλιάδας. -Δύναμη να ψηφίζουν να έχουν αυτοί απο τους Έλληνες πολίτες, ηλικίας άνω των τεσσαράκοντα ετών και οι έχοντες κάποιαν κινητή ή ακίνητη περιουσίαν ή οι έχοντες οικογένεια με παιδιά και οι απόφοιτοι δευτεροβαθμίας τουλαχίστον εκπαιδέυσεως. Όχι οι αλλοδαποί ελληνοποιημένοι ή οι αλλόθρησκοι. Διότι σαφώς δεν σκέπτεται περι του δημοσίου, κοινού αγαθού το ίδιο ορθώς κάποιος που έχει να διακυβέυση πολλά, απ'εκείνον που τυχοδιωκτικώς φέρεται προς αυτό. Δικλείδες όπως η ηλικία, η οικογενειακή κατάσταση και η περιουσία, και μια στοιχειώδης μόρφωσις και θρησκευτική πεποίθησις, όλων δε αυτών ομού, και όσον διαρκεί η κρίσις, είναι δυνατόν να επιφέρουν τον περιορισμόν του εκλογικού σώματος. Απεναντίας ένα μεγιστοποιημένον εκλογικόν σώμα, ως το επιθυμεί η ηγεσία των παρακμιακών δημοκρατικών καθεστώτων νοθέυει την βούλησιν του λαού, αλλοιώνει την εθνική κυριαρχία και εξασθενεί την βούλησι εκείνων που σκέπτονται δια τα δημόσια πράγματα με βάθος και περίσσια σοβαρότητα. Με άλλα λόγια σε καταστάσεις κρίσεως, η πατρίς είναι ανάγκη να βασισθή περισσότερον εις όσους σκέπτονται τις κινήσεις τους, τους μετριοπαθείς, οι οποίοι διακυβέυουν να χάσουν και την ζωή τους την ίδια και των παιδιών τους και όχι σ'εκείνους που δεν έχουν να χάσουν τίποτα και άρα σκέπτονται αν όχι άλλως, επιπόλαια τουλαχιστον.

Μετά δε την εκλογή του συμβουλίου των σοφών, όπως και οι Αθηναίοι με την μεταβολή τους εκανόνισαν, δέον είναι να γίνουν τα εξής:

 

α)τα χρήματα των κρατικών προσόδων να μήν είναι επιτετραμμένον να δαπανώνται εις άλλο τι παρα δια τον μείζονα εθνικόν λόγον. Ποιός είναι αυτός άλλος πάρεξ της ανορθώσεως της εθνικής οικονόμιας και του ελλεεινού κατώτερου επιπέδου διαβιώσεως του λάου;

 

β)τα δημόσια υπουργήματα όλα να τα εκτελούν οι έχοντες αυτά άνευ μισθού(!) και 

 

γ)ο αριθμός των βουλευτών να μειωθή. Ένας αριθμός διακοσίων ανδρών είναι υπέραρκετός δια την ελλήνικήν υπόθεσιν. Επίσης να γίνωνται μόνον δια ένα έτος βουλευτές, να είναι και αυτοί άνω των σαράκοντα ετών και να μήν απολαμβάνουν μισθό. Διότι και η εκλογή κατ'έτος δεν αποτελεί πρόβλημα, εαν το εκλεκτορικό σώμα των πολιτών περιορισθή εις το 1/5 του σημερινού.

''Φαίνεται δε ότι καλως εκυβερνήθη η πόλις εις εκείνους τους καιρούς, εν ώ υπήρχεν πόλεμος'' καταλήγει ο Αριστοτέλης.

 

Εμείς ως έθνος, έχον ιστορία, συγχωρούμεθα να μην πράττουμε τα δοκιμασμένα και να περιμένουμε κι άλλες συμφορές να μας βρούν ή να περιμένουμε τους βαρβάρους να μας σώσουν, για να μην πράξουμε τις δέουσες αλλαγές;