ποίημα του
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-
Βρέχ' ο ουρανός πικρή βροχή,βρέχει κι η ψυχή τη ματιά μου
μ'ωκεανούς θολούς απ'την καρδιά μου,γιατί δεν είσαι πια εκεί
π' ο νους σ'είχε φαντασθεί,μόνο λέω τα παράπονά μου
για τον μεγάλον ερωτά μου,που τον εσκότωσες μονάχη σου εσύ,
στην εικόνα της Παναγιάς με το παιδί τον μικρό αρχοντά μου.
Μάν' Αυτή ξέρει τη χαρά μου,μονάκριβη εικόνα στη ζωή
πως είναι η δική σου η μορφή και την βλέπω κει κοντά μου
να γελά μεσ'τα δάκρυά μου και να γίνετ' ίδια εσύ.
Και τότε ξεθολώνει ο νους κι αφήνει τη βροχή να τρέχη στη σιωπή
και πάυει ο ουρανός να σκοτώνεται μαζί με την αστραπή κι αυτούς
πού 'βλεπα δίχως στεριά γυαλούς νωρίς,τώρα τους βλέπω αυγή
λιόλουστους να τους βρίσκη το χαμόγελό σου μ' υδρατμούς.
Το 'κανε το θάμα της η Παναγιά,δική μου σε 'φερε ξαστεριά
μέσ' απο μια βροχή και καταχνιά,στα σωθικά μου γιατρειά.
το τραγούδι:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου