Ας πληρώσει και κανένας πλούσιος!

Στις περιόδους κρίσης είναι που φαίνονται οι αδυναμίες και, κατά μια λογική, οι αλήθειες - αυτές που καλύπτονται πίσω από την «ευημερία». Μια μεγάλη αλήθεια για την κρίση που περνά η Ευρώπη, είναι η έλλειψη προσωπικοτήτων, πράγμα που για την πολιτική έχει βαρύνουσα σημασία. Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όχι μόνο δεν εμπνέουν, αλλά θα τολμούσε να ισχυριστεί κανείς ότι προκαλούν τον γέλωτα - πολλές φορές πικρό... Κάθε οικονομική κρίση στον καπιταλισμό χρειάζεται την πολιτική διαχείρισή της και, καθώς γινόμαστε μάρτυρες όλων αυτών των ραγδαίων και μάλλον δυσοίωνων εξελίξεων, διαπιστώνουμε ότι τα γεγονότα ξεπερνούν τους πολιτικούς. Αν, δε, προσθέσει κανείς και τις αντικειμενικές παθογένειες αυτής της Ένωσης, τα λάθη και τις παραλείψεις, όπως και τον ανταγωνισμό για την κυριαρχία, η απαραίτητη συνεκτική ύλη, που είναι η στοιχειώδης αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της Ένωσης, μοιάζει σαν να έχει ξεθυμάνει. Τη θέση της αλληλεγγύης κατέχουν οι εσωτερικές συμμαχίες, οι τάσεις, οι αγορές.

Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση έπρεπε να αντιμετωπίσει τη ραγδαία αποσταθεροποίηση των εμπεδωμένων παγκόσμιων ισορροπιών. Βρέθηκε μπροστά σε μια νέα, απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη πραγματικότητα. Στην αρχή επικράτησε ένα πνεύμα αμηχανίας, το οποίο σύντομα διαδέχτηκαν οι απαράμιλλης ηλιθιότητας θεωρίες των νεοφιλελευθέρων, οι οποίοι εφάρμοζαν κατά βούληση κάθε βαρύγδουπη σαχλαμάρα που είχαν διδαχτεί στα λαμπρά πανεπιστήμια που πειραματίζονται πάνω στις πλάτες των λαών.

Με τα πολλά, όλος ο κόσμος έμαθε, κατανόησε και εμπέδωσε το απόλυτο δόγμα αυτής της θεωρίας: το κέρδος. Κάθε πράξη υλική και ηθική έπρεπε για να έχει υπόσταση, να αποβλέπει αποκλειστικά στο κέρδος. Μέσα σε αυτό το «ευγενές» πεδίο, έσπειραν... αγορές για να θερίσουν σήμερα κρίσεις ασυμμάζευτες. Αυτή η μονοδιάστατη εξάπλωση και κυριαρχία του απόλυτου δόγματος του κέρδους έθεσε σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου. Σήμερα δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι χτυπιέται το κράτος πρόνοιας: το κράτος δηλαδή που εμπνέεται από τον άνθρωπο και όχι την παραγωγική του ικανότητα, που υπολογίζει τον άνθρωπο σαν κάτι συνθετότερο από έναν απλό αριθμό που προσθαφαιρείται από τον προϋπολογισμό και που του αναγνωρίζει τη στοιχειώδη δυνατότητα να γουστάρει να ζήσει, να γλεντήσει, να απολαύσει, να αναζητήσει εν τέλει την ευτυχία.

Αυτήν τη νεοφιλελεύθερη κατάρα που την επέβαλαν κάτι κουστουμαρισμένα και καλοξυρισμένα ανδρείκελα με γραβάτες και γυαλιστερά μανικετόκουμπα, πληρώνουμε σήμερα μέσα από μια σειρά αβάσταχτων φόρων, που σκοπό έχουν όχι την ανασυγκρότηση του κράτους (φοβερή έκφραση που μας έχει κοστίσει ακριβά), αλλά την αποπληρωμή των διεθνών τοκογλύφων και την εξυπηρέτηση των διαφόρων οίκων αξιολόγησης - προφανώς απεχθέστερων από τους πάντα συμπαθείς και χρήσιμους οίκους ανοχής!

Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν σθεναρά ότι η κρίση για τη χώρα μας είναι πολιτική πρωτίστως και δευτερευόντως οικονομική, γι' αυτό και πιστεύω ότι αποτελεί μεγάλη ευκαιρία να λυτρώσουμε τις επόμενες γενιές (τους το χρωστάμε) από τα καρκινώματα ενός ασυστόλου κράτους, δέσμιου ενός βαθύτατα διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Η ευκαιρία είναι μεγαλύτερης αξίας από αυτό που σήμερα μας χρεώνουν κατά τρόπο δυσβάσταχτο. Το ότι δεν πληρώνουν στην Ελλάδα ποτέ οι πλούσιοι, οι μεγαλο-οφειλέτες και τα κάθε είδους παράσιτα, πρέπει να αποτελέσει κόλαφο για το πολιτικό μας σύστημα, και αυτό σημαίνει απλά και πρακτικά ότι κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν πρέπει να εξασφαλίσει αυτοδυναμία, κανένα από τα ανεύθυνα και συστημικά κόμματα της Αριστεράς να μην αυξήσει τα ποσοστά του.

Το σύνολο του πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίσαμε παγιωμένο από τη μεταπολίτευση και δώθε με τα γνωστά του πρόσωπα - καλά ή κακά -, είναι ανάγκη να καταβαραθρωθεί εκλογικά, να χάσει το πολιτικό του «κεφάλαιο» και να χρεοκοπήσει. Το ότι θα κληθούν ξανά και ξανά να πληρώσουν οι αποδεκατισμένοι του Δημοσίου και οι ημιθανείς οικονομικά συνταξιούχοι καθώς και οι ασθενέστεροι οικονομικά από τους συμπατριώτες μας, αποτελεί εθνική ντροπή που ανήκει σε όλους μας. Πότε επιτέλους αυτό το κράτος θα καταφέρει να υποχρεώσει τους πλούσιους και τους ελεύθερους - αποχαλινωμένους - επαγγελματίες να πληρώνουν φόρους, όπως συμβαίνει σε όλα τα ευνομούμενα μέρη του κόσμου;

xenofonb@gmail.com