ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ!

Άρθρον του
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-

Το 1820 καταλαμβάνει την ιεράν πόλιν του Μεσολογγίου ο σουλτάνος,αφ’ου απ’τα 1804 άνηκε στον Αλή των Ιωαννίνων. Τον Μάιο του 1821 ξεσηκώθηκε και το Μεσολόγγι για τον μεγάλον αγώνα και απετέλεσε το κλειδί ανάμεσα στην δυτική Ελλάδα, την Πελοπόνησο και τις Ιόνιες νήσους. Δια να οχυρωθή καλά η πόλις χρειάζονταν πολλά χρήματα και πολύς στρατός εν ώ ολη όλη η δύναμις που έκλειε το Μεσολόγγι ήταν 500 πολεμιστές με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον Δημήτρη Μακρή και τον Αθανάσιο Ραζηκότσικα.

Ο στρατός που ήρθε να χτυπήση το Μεσολόγγι τον δεύτερο χειμώνα της επαναστάσεως κατά τον Νοέμβριο του 1822, ήταν πάνω από 20.000 στρατιώτες με αρχηγούς τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιουταχή.

Αυτοί νόμιζαν πως εύκολα θα πάρουν την πόλι και έστελναν και ξανάστελναν μήνυμα στους πολιορκημένους να παραδοθούν. Ομως οι υπερασπιστές της πόλεως δεν δείλιαζαν, αν και γρήγορα τους εσώθησαν οι τροφές και τα πολεμοφόδια. Κι όταν μάλιστα έφτασε ο Μιαούλης με τον ελληνικό στόλο και τους έφερε βοήθεια,παράγγειλαν στον Ομέρ Βρυώνη το εξής:

 

"Αν θέλης το Μεσολόγγι,έλα πάρ’το. Τα κλειδιά του είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών μας." 

 

Έτσι χτυπήθηκαν με τον εχθρό και τον κράτησαν μακριά ως τις 25 Δεκεμβρίου. Το βράδυ των Χριστουγέννων οι Τούρκοι, νομίζοντας πως οι Μεσολογγίτες θα ήταν στις εκκλησιές και τα ταμπούρια τους θα ήταν αφύλακτα, απεφάσισαν την μεγάλην επίθεσι. Και στις τρείς μετα τα μεσάνυχτα άρχισαν να τους χτυπούν. Οι Έλληνες όμως τους περίμεναν και τους ετσάκισαν. Έτσι αναγκάσθηκαν οι Τούρκοι στις 31 Δεκεμβρίου να λύσουν την πρώτη πολιορκία. Η δεύτερη πολιορκία θα γινότανε την άνοιξη που θα’ρχότανε….

Δέον να επισημανθή η δυστυχία του γένους άλλοτε και σήμερα! Τέτοιες μέρες ήταν και άλλοτε πού αυτό διερχόταν μέσα από πόνους και δάκρυα. Ηταν πολλές οι χρονιάρες μέρες που αυτό δεν γνώρισε τι είναι η ευτύχία. Σαν να το θέλη η μοίρα,να επικρέμεται επ’αυτού η δαμόκλειος σπάθη της υποδουλώσεως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αλλά και η παραμονή του νέου χρόνου των Μεσολογγιτών πόσο δεν μοιάζει με το σήμερα! Περάσαμε, ό,τι περάσαμε, κάναμε τα πάντα για να μην δούμε την πολυθρύλητη σκλαβιά της δυστυχίας που μας περιμένει τάχα με την παντελώς και τυπικώς ακόμα χρεωκοπία και έρχεται ο νέος χρόνος, να μας δώση ελπίδα, όπως και στους ήρωες Μεσολογγίτες, ότι ο εχθρός ενικήθη και απεσωβήθη ο κίνδυνος.

Αλλά φέυ! Η άνοιξις πλησιάζει…. Ο νέος χρόνος θα φέρη και την πτώσι;