Ελλάς, ο νέος Σαμψών

Του 

Νικολάου Γεωρ. Κατσούλη

Φιλολόγου

«Το τέκνον αυτό πρέπει να αφιερωθή εις τον Θεόν. Να μην πίη ποτέ οίνον και να μην κόψη ποτέ τας τρίχας της κεφαλής του»

(ΚΡΙΤΩΝ ιδ-ιστ)

Όταν κάποτε οι Ισραηλίτες προσκύνησαν πάλι τα είδωλα, οι εχθροί αυτών, Φιλισταίοι, υποδούλωσαν αυτούς και αυτήν τη φορά η τιμωρία υπήρξε μεγάλη. Έμειναν υπόδουλοι εις αυτούς τεσσαράκοντα έτη. Όταν δε πάλι το ανατολικό ρωμαϊκό κράτος, η βυζαντινή αυτοκρατορία, φάνηκε ότι εγκαταλείπει τον Θεό της –ο πατριάρχης Γεννάδιος Β' Σχολάριος είπε χαρακτηριστικά «Η άλωση ήταν το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης των Βυζαντινών από τον Θεό, γιατί είχαν αμαρτήσει»–, η υποδούλωση στους Οθωμανούς Τούρκους τω όντι υπήρξε φοβερή. Διήρκεσε δε περί των τετρακοσίων ετών. Όταν, όμως, μετανόησαν οι Ισραηλίτες ειλικρινώς, ο Θεός αποφάσισε να τους βοηθήσει και πάλι, όπως έκανε και με το υπόδουλο γένος των Ελλήνων, και εις τους μεν πρώτους απέστειλε τον Σαμψών, εις τους δε δεύτερους γέννησε την Ελλάδα, που ξεπήδησε από τις στάχτες και την καμένη γη, πέρα από κάθε προσδοκία και ελπίδα των ανθρώπων, όπως ακριβώς ήταν πέρα από κάθε προσδοκία να γεννήσει και η μητέρα του Σαμψών, αφού ήταν στείρα, μόνο κατόπιν μεσολαβήσεως αγγέλου Κυρίου.

Το τέκνο που γεννήθηκε τότε από εκείνη τη γυναίκα της φυλής του Δαν, ονομάστηκε Σαμψών και ήταν αφιερωμένο στον Θεό και είχε πάντοτε την προστασία Του και σ' Εκείνον όφειλε την έκτακτη δύναμή του. Και η νέα Ελλάς, με τη σειρά της, κατά πολλούς ήταν θέλημα Θεού να αποτινάξει τον δυσβάστακτο οθωμανικό ζυγό και όχι ανθρώπινο έργο και γι' αυτό οφείλει σ' Εκείνον τυφλή αφοσίωση. Και όπως ο Σαμψών είδε κάποτε σ' έναν τόπο που είχε φονεύσει έναν λέοντα που είχε ορμήσει να τον κατασπαράξει, να ρέει απ' το στόμα του μια άλλη μέρα μέλι, αφού μέλισσες είχαν φωλιάσει σ' αυτό, έτσι και η Ελλάδα για τον κόσμο έκανε γλυκό μέλι, το οποίο πήγαζε από ισχυρό νεκρό λέοντα, εικόνα που ξεπηδούσε μέσα από τον φόβο και τον τρόμο ενός ισχυρού της εποχής.

Δυστυχώς, όμως, η νεαρή Ελλάδα έμοιασε στον Σαμψών σε όλα. Ο ανδρείος και πιστός στον Θεό Ισραηλίτης ήταν επιπόλαιος. Δεν γνώριζε να φυλάει τα σπουδαία μυστικά του, όπως αυτά της θρησκείας του, της πατρίδας του και της οικογένειάς του, μυστικά εκ των οποίων όφειλε και τη δύναμή του. Δεν μπορούσε να κρατήσει μυστικό, όσο σπουδαίο κι αν ήταν. Κατόρθωσε, εκτός των άλλων, και πρόδωσε το μυστικό της αφιέρωσής του στον Θεό, σε κάποια Δαλιδά, η οποία και το είπε αμέσως στους εχθρούς του. Κι ενώ αυτός κάποια στιγμή κοιμόταν, του ξύρισαν το κεφάλι του και τον συνέλαβαν.

Μια τέτοια μεγάλη ταπείνωση έπαθε και η Ελλάδα. Εγκατέλειψε τον Θεό των πατέρων της και στο όνομα μιας θρησκευτικής φιλελευθεροποίησης και α-θρησκευτικού εκμοντερνισμού προσκύνησε τα είδωλα του κόσμου αυτού, το χρήμα περισσότερο, διέλυσε τη βάση της κοινωνικής δομής, τον γάμο και την οικογένεια, ενώ καθετί εθνικό το απέταξε, ως σοβινιστικό και υιοθέτησε τον κοσμοπολιτισμό και τον οικουμενισμό. Ο ευτελισμός της υπήρξε ραγδαίος κι έγινε θέμα για γέλιο παγκοσμίως. Και, όπως έφεραν τον Σαμψών κάποτε οι πανηγυρίζοντες Φιλισταίοι σε μια γιορτή, τυφλωμένο και ξυρισμένο για να τον περιγελάσουν, έτσι και την Ελλάδα την έσυραν οι εχθροί της διεθνώς ταπεινωμένη στα συμβούλιά τους, με ένα, όπως λένε, κούρεμα μεγάλο και βαθύ, αναλαμβάνοντας να την κυβερνήσουν εφεξής αυτοί οι ίδιοι, ως ανίκανη από μόνη της να κυβερνηθεί, αποφασίζοντας εν τέλει να τους ανήκει σε όλα και να υπακούει σε όλες τις άνομες ορέξεις τους.

Τι απομένει; Το τέλος του κριτού Σαμψών είναι σε όλα ενδεικτικό. Προσευχήθηκε στον Θεό να τον βοηθήσει να τιμωρήσει τους εχθρούς του κι, ενώ ήταν όρθιος, στηρίχτηκε στους δύο στύλους του οικήματος στο οποίο γινόταν γιορτή κι αφού είπε «Αποθανέτω ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», κίνησε τους στύλους κι έπεσε η στέγη και καταπλάκωσε τους πάντες. Στην ταπεινωμένη Ελλάδα εναπόκειται η εύρεση των στύλων εκείνων, τους οποίους, αφού κινήσει, θα πέσει το οικοδόμημα, εντός του οποίου έλαβε χώρα ο ονειδισμός της και θα θανατώσει όλους τους εχθρούς της.