Μερικές φορές το να μιλά κανείς με βίους παράλληλους είναι ό,τι καλύτερο, ώστε να κατανοείς τα πράγματα και περισσότερο τον χαρακτήρα των ανθρώπων που σε περιβάλλουν. Ιδίως δε αν αυτά τα πρόσωπα επιδρούν στην κοινωνία λόγω της θέσης τους ή της φήμης τους. Κυρίως μια σύγκριση προσώπων μπορεί να καταδείξει πτυχές της πραγματικότητας, που ίσως δεν διαφαίνονται με μια πρώτη ματιά αλλά απαιτείται κριτικό μάτι και προσοχή για να τις φανερώσει. Η ζωή και η πολιτεία του ποιητή Αρχιλόχου (α' μισό 17ου αι. π.Χ.) από το νησί της Πάρου και ενός σύγχρονου Έλληνα πολιτικού από το ίδιο νησί θα δείξει μερικές τέτοιες πτυχές.
Ο ποιητής καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Πάρου, ο πατέρας του ήταν αποικιστής στη Θάσο, ενώ ο ίδιος πήρε μέρος σε μερικές στρατιωτικές αποικιστικές επιχειρήσεις. Ο σύγχρονος πολιτικός, εάν δεν ήταν, φρόντισε να γίνει της ανώτερης τάξης του νησιού, αφού διετέλεσε δυο φορές δήμαρχός του. Φτωχό νησί η Πάρος, προφανώς δεν ευδοκιμούν σε αυτήν οι έχοντες φιλοδοξίαν κάποιαν νέοι, γι' αυτό και ο πρώτος ανεζήτησε την τύχη του μέσα στις εκστρατείες και ο άλλος στην πρωτεύουσα, αφού πρώτα διετέλεσε και στη Δύση σύμβουλος άλλου πολιτικού-επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πριν ο Αρχίλοχος γράψει λυρικά ποιήματα, κυριαρχούσε η αριστοκρατία με την τέχνη της, την ηρωική ποίηση, το έπος. Βέβαια, τούτο δεν προσιδίαζε σ' αυτόν τον ταπεινό άρχοντα του άσημου νησιού κι έτσι ανεζήτησε τη χειραφέτηση απ' αυτήν την τάξη και την τέχνη της, αναζητώντας την προσωπική του φυσιογνωμία, μέσω μιας άλλης τέχνης, της λυρικής, πιο προσωπικής αυτής. Έτσι, ως αντίλογο στους ηρωικούς μύθους, τα ιδεώδη των έπων, το «ταν ή επί τας» του Λεωνίδα, εκείνου που δεν υποχώρησε και που προτίμησε τον θάνατο, πράγματα που εκθειάζουν με την τέχνη τους οι αριστοκράτες, αυτός δεν δίστασε να ειπεί ότι υπήρξε ρίψασπις σε μια μάχη, δηλαδή δειλός που πέταξε την ασπίδα του για να σωθεί.
Ο νέος πολιτικός, εμβαίνοντας σε μια κάστα αριστοκρατική πολιτικών, είδε κι αυτός ότι άλλη κουλτούρα, άλλη πολιτική σκέψη εξέφραζε αυτή η οικογενειοκρατία και προσπάθησε να χειραφετηθεί κι αυτός, αναζητώντας τη δική του φυσιογνωμία. Έφτασε να γίνει το νούμερο δύο μιας κυβερνήσεως κυρίως μη πιστεύοντας στα ιδεώδη και τους μύθους που αυτή η κάστα πρέσβευε από παλαιότερα. Ο σοσιαλισμός και η κοινωνική πολιτική δεν τον εξέφραζαν και προτίμησε τον φιλελευθερισμό και τη μεταρρυθμιστική πολιτική.
Και όπως ο Αρχίλοχος κάγχασε έμμεσα τον ήρωα Λεωνίδα, που όλοι τον είχαν ήρωα και όλοι συμφωνούσαν σε αυτό, έτσι κι αυτός εκεί που όλοι ήταν σύμφωνοι, ήρθε αυτός και προσπάθησε να δώσει τη δική του οπτική γωνία στην έννοια «απελευθέρωσης».
Ο ποιητής δε κάποτε ερωτεύτηκε τη Νεοβούλη, αλλά αποπέμφθηκε από τον πατέρα της τον Λυκάμβη και έτσι ο αθεόφοβος έπιασε και έγραψε στίχους που τους κατηγορούσε όλους εκείνους τους προδότες της αγάπης του, ώστε κατάφερε τελικά να τους οδηγήσει στην αυτοκτονία. Ήδη δε πάλι και ο δικός μας πολιτικός αποπέμφθηκε από την υψηλή δεύτερη θέση του στην ιεραρχία και έχοντας υπάγει σε κάποια άλλη, όχι τόσο διακεκριμένη, δεν είχε παρά να κάνει το ίδιο. Να εκφραστεί με αγανάκτηση για την προδομένη φιλία και να καταφερθεί εναντίον εκείνων που τον πρόδωσαν. Το έχουν φαίνεται αυτό οι Πάριοι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου