Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ: Τις πταίει;

Καθοριστικό γεγονός της νεώτερης συλλογικής αυτοσυνειδησίας η Μικρασιατική εκστρατεία, έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική αυτοσυνειδησία των Νεοελλήνων, αφού σχηματικά έχει επικρατήσει το politically correct σχήμα "ο καλός Βενιζέλος μας πήγε στη Μικρασία, ο κακός Κωνσταντίνος έφερε τη Μικρασιατική καταστροφή".

Είναι όμως πράγματι έτσι;

Η επισταμένη διερεύνηση των γεγονότων οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα. Το πολιτικό-διπλωματικό σκέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας συνδυάζεται βεβαίως με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Διχασμό στην Ελλάδα, με αφορμή αυτό ακριβώς το θέμα.

Ο Βενιζέλος ήταν ένας πανέξυπνος, αλλά και αδίστακτος άνθρωπος. Η αλαζονεία του και η προσωπική του ματαιοδοξία ήταν παροιμιώδεις. Είναι ο κύριος υπαίτιος του διχασμού. Είναι λάθος να πιστεύεται σήμερα ότι ο Κωνσταντίνος ήθελε την ουδετερότητα επειδή ήταν Γερμανόφιλος. Όχι ότι δεν συμπαθούσε τους Γερμανούς, αλλά ήξερε ποια ήταν τα συμφέροντα της Ελλάδος και ότι στη δεδομένη χρονική στιγμή δεν ήταν δυνατόν να ευνοηθεί η Ελλάδα από έξοδο στον πόλεμο.

Χαρακτηριστικά, υπέρ της ορθότητας της πολιτικής της ουδετερότητας του Κωνσταντίνου (και όχι μόνο), πρέπει να αναφερθεί ότι σύμφωνα με τις διαπραγματεύσεις που γινόταν κατά το 1915, η Ελλάδα θα έδινε ένα μέρος της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους ως αντάλλαγμα της συμμετοχής τους στο πλευρό της Αντάντ και θα έπαιρνε "αντίστοιχο" έδαφος στη Μικρά Ασία. Δηλαδή πόσο, 5000 ή 10000 τετραγωνικά χιλιόμετρα;;;

Αυτό ο Βενιζέλος το παρουσίαζε ως πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. Δεν ήταν όμως.

Ο Κωνσταντίνος (αλλά και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι του κόμματος του Βενιζέλου, με κορυφαίο τον Υπουργό Εξωτερικών του Βενιζέλου Γεώργιο Στρέιτ) αντιλαμβανόταν πολύ καλά ότι με τη Ρωσία στον πόλεμο η Ελλάδα έπρεπε να ξεχάσει τη Μεγάλη Ιδέα. Για αυτό το λόγο είχε μαζί του και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Ο Κωνσταντίνος, ο αγνός αυτός Έλληνας, δέχθηκε να αφήσει το θρόνο μόνον όταν είδε ότι ήταν δυνατόν να πολεμήσει η Ελλάδα στο πλευρό των συμμάχων με ρεαλιστική πιθανότητα να αποκτήσει κάποια ωφέλη, μετά την αποχώρηση της Ρωσίας από τον πόλεμο την άνοιξη του 1917. Η αποχώρησή του τέθηκε τότε ως όρος για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο και για αυτό αναγκάσθηκε να αποχωρήσει. Αποχώρησε για το καλό της Ελλάδας αλλά ο λαός δεν τον ξέχασε. Όχι μόνον στις "παλαιές χώρες" αλλά και στις "νέες χώρες" που ήταν έδαφος με πλειοψηφία υπέρ του Βενιζέλου.

Το καλύτερο που είχε να κάνει ο Βενιζέλος ήταν να ακολουθήσει πολιτική εθνικής ενότητας, χωρίς να προσπαθεί να κάνει πράξη αυτό που ο ίδιος πρέσβευε. Η πολιτική αυτή θα απέδιδε κάποτε σίγουρα τους καρπούς της.

Η επιμονή του να μπούμε στον πόλεμο χωρίς να λάβουμε εγγυήσεις από τους συμμάχους ήταν πέρα για πέρα λανθασμένη για αυτό αντιδρούσε το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο, με την εξαίρεση ενός κύκλου ανθρώπων γύρω από τον ίδιο το Βενιζέλο.

Χαρακτηριστικό της έλλειψης εγγυήσεων που δεν ήθελαν με τίποτα να δώσουν οι Σύμμαχοι στην Ελλάδα, είναι το τι κερδίσαμε τελικώς μετά τον πόλεμο:

α) Δυτική Θράκη, που αρχικώς και μέχρι το 1916 δεν "έπαιζε", λόγω της αναμονής εξόδου της Βουλγαρίας στον πόλεμο υπέρ των συμμάχων.

β) Ανατολική Θράκη, που αρχικώς και μέχρι το 1917 επίσης δεν "έπαιζε", λόγω του ότι την είχαν υποσχεθεί στη Ρωσία

γ) Ζώνη Σμύρνης, ένα μη βιώσιμο κομμάτι της Μικρασίας εκτάσεως 20.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το οποίο δεν δόθηκε καν στην κυριαρχία της Ελλάδας! Αυτές ήταν οι "σημαντικές παραχωρήσεις στη Μικρασία" που επέσειε ως έπαθλο της συμμετοχής της Ελλάδας στην παγκόσμια σύρραξη ο Βενιζέλος;

Αν δει κανείς τα παραπάνω, την πολιτική της συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων μόνον ως άφρονα μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς. Το μέγιστο που θα έδιναν οι σύμμαχοι στο Βενιζέλο ήταν 20.000 τ.χλμ. στη Μικρασία, μη βιώσιμο, όπως αποδείχθηκε, χωρίς καν κυριαρχία της Ελλάδος!

Σχετικά με το ποιος ξεκίνησε το Μικρασιατική εκστρατεία, η εκδοχή ότι αυτή ξεκίνησε από τον Κωνσταντίνο και τους διαδόχους πρωθυπουργούς του Βενιζέλου δεν είναι αληθινή. Ήδη την παραμονή των εκλογών του 1920 ο Ελληνικός στρατός κατείχε μια τεράστια έκταση στη Μικρασία, πολύ μεγαλύτερη από αυτή που όριζε η ζώνη της Σμύρνης. Είχε καταληφθεί και η Φιλαδέλφεια, μετά τα βουνά που δεν ήταν οχυρωμένη πίσω από άλλα βουνά.

Εκ των υστέρων η επιλογή αυτή του να μη γίνει καθόλου η Μικρασιατική εκστρατεία μπορεί να φαίνεται σοφή, αλλά τότε τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά.

Λάθη έγιναν πολλά, αλλά το λάθος το γενικότερο ήταν η Μικρασιατική πολιτική του Βενιζέλου.

Έπρεπε να πιέσει τους Άγγλους να πάνε στη Μικρασία. Οι Αμερικανοί κατάλαβαν αμέσως ότι η απόβαση του στρατού το Μάιο του 1919 στη Σμύρνη ήταν μεγάλο λάθος, γιατί ήταν το κύριο αίτιο που ξύπνησε τον εθνικισμό του Κεμάλ και οδήγησε στην ανάπτυξη του Τουρκικού εθνικιστικού κινήματος. Το λάθος αυτό το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Βενιζέλος στον Αμερικανό πρέσβη αμέσως μετά την απόβαση, αλλά είπε ότι θα ήταν μεγαλύτερο λάθος να φύγει τώρα ο ελληνικός στρατός, μια που πήγε. Γεγονός είναι, πάντως, ότι η αρχική απόβαση ήταν λάθος.

Οι Άγγλοι ήθελαν να φύγουν οι Τούρκοι από τη Μικρασία αλλά δεν ήθελαν να στείλουν ούτε έναν στρατιώτη. Ο Βενιζέλος έπρεπε να πάει με τους Άγγλους εκεί, πρώτα να πάνε οι Άγγλοι εκεί για να το πάρουν σιγά σιγά απόφαση οι Τούρκοι ότι χάνουν τα Μικρασιατικά παράλια και για να έχουν και κώλυμα και φόβητρο, στρατιωτικό και πολιτικό να χτυπήσουν τους Άγγλους. Μετά ας ερχόταν και ο ελληνικός στρατός, ο οποίος θα καθάριζε τη φάση στρατιωτικά για τους Άγγλους. Οι Άγγλοι έπρεπε να κάνουν τη Δυτική Μικρασία προτεκτοράτο τους με τη συμφωνία να το δώσουν έπειτα σιγά σιγά στην Ελλάδα. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και με τις Ανατολικές περιοχές, (Πόντο, Αρμενία, Κουρδιστάν), με την προοπτική της ανεξαρτησίας.

Ο Βενιζέλος υποτίμησε αρχικώς τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε ο Τουρκικός εθνικισμός, και όταν τον κατάλαβε ήταν αργά. Δεν είχε φροντίσει να αναπτύξει πολιτκά αντανακλαστικά εναντίον του. Η Ελλάδα βρέθηκε πολιτικώς άοπλη απέναντι στον Κεμάλ, με μόνη σύμμαχο την Αγγλία, η οποία ήταν απρόθυμη να πράξει το παραμικρό (διπλωματικώς ή στρατιωτικώς) για να βοηθήσει την Ελλάδα.

Η αλλαγή κυβερνήσεως το Νοέμβριο του 1920 έδωσε στους συμμάχους την έξοχη πρόφαση που χρειαζόταν για να μην εκτελέσουν μια συνθήκη, στην υπογραφή της οποίας ουσιαστικά σύρθηκαν από τις διπλωματικές ικανότητες του Βενιζέλου και λόγω της αναμφισβήτητης συμβολής της Ελλάδας στον πόλεμο. Είναι σήμερα ιστορικά αδιαμφισβήτητο ότι η επιστροφή του Κωνσταντίνου ήταν μόνον η πρόφαση που ήθελαν.

Προσωπικά φρονώ ότι ο Βενιζέλος ήξερε ότι θα έχανε τις εκλογές και για αυτό τις έκανε. Δημιούργησε μια κατάσταση με τη συνθήκη των Σεβρών που δεν ήταν διαχειρίσιμη. Η μόνη πολιτική με προοπτική ήταν η στρατιωτική ήττα του Κεμάλ, αλλά αυτή απέτυχε. Σίγουρα έγιναν πολλά λάθη, αλλά η όλη πολιτική ήταν αδιέξοδη, δεν υπήρχε τίποτε άλλο τότε στην Ελλάδα να κάνει. Πώς, όμως, θα ακολουθούσε αυτός αυτήν την πολιτική χωρίς να καταρρακώσει την υστεροφημία του; Έφυγε στα πονηρά λοιπόν.

Είναι λάθος επίσης να νομίζουμε σήμερα ότι ο Βενιζέλος υπήρχε περίπτωση να κερδίσει εκείνες τις εκλογές, αν ψήφιζε δήθεν η Σμύρνη. Η διαφορά ψήφων ήταν τεράστια. Ένα πρόσφατο αφιέρωμα της Καθημερινής εξηγούσε γιατί έχει δημιουργηθεί μια πλάνη σήμερα ότι τα δύο κόμματα είχαν σχεδόν ισοψηφίσει. Ήταν ένα τρικ του Αλ. Παπαναστασίου, η αλήθεια είναι όμως ότι ο Βενιζέλος συνετρίβη σε εκείνες τις εκλογές. Κανένας δεν τον ήθελε. Από την κάθοδό του στην Αθήνα και μετά είχε κυβερνήσει με δικτατορική πυγμή του χειρίστου είδους τη χώρα και ο λαός τον είχε σιχαθεί. Στην κυριολεξία.

Σίγουρα είναι πολλά και τα λάθη της άλλης πλευράς, πάντως για το βασικό λάθος, τη Μικρασιατική πολιτική όπως ασκήθηκε, υπαίτιος ήταν ο ίδιος ο Βενιζέλος. Καθώς επίσης και για το μη εφαρμόσιμο της Συνθήκης των Σεβρών.

Η απώτερη ευθύνη πρέπει, πάντως, να επιρριφθεί στο διχασμό. Και εκεί ο υπαίτιος είναι και πάλι ο Βενιζέλος και η φιλαρχία του.


Γεώργιος Μάτσος