Της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ανακαλύψαμε ένα δύσβατο μονοπάτι της φύσης σε ένα ξεχασμένο στον χάρτη χωριό. Το επισκεφθηκαμε ένα απόγευμα με το σκύλο μας. Ένα μονοπάτι με καταρράκτη, ποτάμι, ξερά και χλωρά χόρτα, καλαμιές, γκρεμούς, βουνοκορφές, πυκνή βλάστηση, λάσπη και αρουραίους.
-Είμαστε ομάδα παιδιά, όλοι βοηθάμε ολους, λέει ο συζυγος καθώς προχωράμε.
-Μπαμπά, εδω γλιστράει δεν μπορώ να προχωρήσω, τσιριζει η οκταχρονη κόρη μας.
-Κορίτσι μου, πάρε αυτό το καλάμι θα σε βοηθήσει να στηριχθείς, της απαντάει.
-Λάζαρε προχώρα μπροστά με τον Ζητη εσύ θα μας δείχνεις τον δρομο, λέω στον δεκατριαχρονο γιο μας
-Μαμά, έλα δεν μπορώ.
-Μαρια μου θέλω να στηρίζεσαι στον εαυτό σου. Θα πατάς και θα λες - είναι ένα σταθερό βήμα αυτό; -. Εμείς θα σε βοηθάμε αλλά θα στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου. Όποτε νιώθεις φόβο θα λες - μπορώ, και θα ενθαρρύνεις τον εαυτό σου να συνεχίσει αλλά αν νιώσεις πως κάτι δεν μπορείς να το χειριστείς θα μας φωνάξεις.
-Ναι, μαμά απαντά, ενώ τα μάτια της ρουφάνε καθετί που κινείται.
-Μπαμπά, κοίτα εδώ είναι δύο βράχοι που μοιάζουν σαν συμπληγάδες πέτρες. Είμαστε Αργοναυτες εσύ είσαι ο Ηρακλής η μαμά ο Ορφέας, εγω ο Ιασονας, η Μαρία είναι ο Καλαις και ο Ζητης είναι ο Ζητης. Ο Ζητης στη μυθολογια είχε πιο μεγαλα μάτια για να βλέπει τα αστέρια καθώς είχε 12 φορές μεγαλύτερα μάτια από τους άλλους Αργοναυτες. Άλλωστε ο πατέρας του έφτιαχνε χάρτες. Ξέρεις οτι στο βιβλιο που διάβασα ειχε και μπλε μαλλιά. Ο δικός μας Ζητης έχει μπλε μάτια, λέει ο Λάζαρος καθώς στην ματιά του διέκρινες ενθουσιασμό.
-"Υπέροχη παρομοίωση Λάζαρε μπράβο παιδί μου φωνάζει εκστασιασμενος ο αντρας μου.
-Δεν πειράζει να λερωθειτε φθάνει να μην κτυπήσετε. Με προσοχή, κάντε σταθερά βήματα, χρησιμοποιειτε το ένστικτό σας, τους φωνάζω.
Σουρουπωνε και τα βήματα γίνανε πιο γοργά. Έπρεπε να φθάσουμε γρήγορα στον καταρράκτη καθώς απο κει θα φαινόταν το χωριό. Κάποια στιγμή χάσαμε το μονοπάτι και μας έσωσε το φως του φεγγαριού που ήταν σαν μικρός ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας. Ο Ζητης, αντάξιος του μυθικου του ονόματος του, έμοιαζε σαν φτεροποδαρος. Σαν αρχηγός αγέλης προχωρουσε μπροστά γυρνώντας συνεχώς το κεφάλι του για να σιγουρευεται οτι τον ακολουθούμε.
Φθάσαμε στο χωριό.
-Η νύκτα σε καταπίνει όταν δεν ξέρεις σίγουρα που να πας, λεει ποιητικα η κόρη μου. Και συνεχίζει: ενω τη μέρα ασχολούμαστε όλοι με διάφορα τη νύκτα κοιτάμε τα βήματα μας.
Την κάνω μια τεράστια αγκαλια.
-Μαμά αυτή η βόλτα θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου, μου λέει
-Γιατί κορίτσι μου;
-Γιατί περασα φανταστικά. Ήμασταν όλοι ο ένας για τον άλλον, μια ομάδα αλλά ο καθένας ήταν υπεύθυνος για τον εαυτό του. Επίσης, ηταν μια βόλτα περιπέτειας.
-Και μένα μου άρεσε γιατί ενώ σκεφτόμασταν να τα παρατησουμε τολμησαμε και προχωρήσαμε. Πηγαίναμε στο άγνωστο και αξιοποιώντας σαν ομάδα τις γνώσεις μας τα καταφέραμε. Αποδειξαμε οτι είμαστε οικογένεια, λεει ο Λάζαρος.
Μια βόλτα στη φύση αρκεί να εμφυσησεις στα παιδιά σου νοήματα ζωής! Δοκιμάστε το!
