ἐπιμελεία
τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
 |
| Φαίνεται, ὅτι στὴν περίπτωσή αὐτή, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀκολουθοῦσε ὄπισθεν τοῦ Πρωθυπουργικοῦ τηλεγραφήματος διορισμοῦ |
Στις 16 Αυγούστου 1916[1] έγινε
συλλαλητήριο των βενιζελικών στην Αθήνα, όπου με την υποστήριξη του συμμαχικού
στρατού, που είχε αποβιβαστεί στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, ο Βενιζέλος
ανακοίνωσε στο λαό την πλήρη διαφωνία του με τους χειρισμούς του Στέμματος.
Τέθηκε επικεφαλής επανάστασης (Κίνημα
Εθνικής Άμυνας) με έδρα τη Θεσσαλονίκη, όπου πήγε και σχημάτισε
επαναστατική "Προσωρινή Κυβέρνηση
Εθνικής Άμυνας" μαζί με τους ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και στρατηγό Παναγιώτη Δαγκλή, χρησιμοποιώντας την ήδη ευρισκόμενη εκεί Κρητική
Χωροφυλακή, αφού προηγουμένως στις 25 Σεπτεμβρίου πέρασε από την Κρήτη, η οποία
προσχώρησε κι αυτή στην επανάσταση.
Ο Βενιζέλος διστάζοντας να προχωρήσει στην κατάργηση της
μοναρχίας διακήρυξε: "δεν
στρεφόμαστε εναντίον του Βασιλιά, αλλά εναντίον των Βουλγάρων",
επιρρίπτοντας την ευθύνη στους "κακούς συμβούλους" του Κωνσταντίνου.
Προσχώρησαν επίσης στο Κίνημα και τα άλλα νησιά του Αιγαίου. Η διαφωνία του
νόμιμου πρωθυπουργού Βενιζέλου με το βασιλιά Κωνσταντίνο, η παραίτησή του
Βενιζέλου και ο σχηματισμός στη Θεσσαλονίκη Προσωρινής Κυβέρνησης (26
Σεπτεμβρίου/9 Οκτωβρίου 1916), η οποία τάχθηκε με το πλευρό των Συμμάχων και
κήρυξε έκπτωτο τον Κωνσταντίνο, καθώς και οι συγκρούσεις των Νοεμβριανών στην
Αθήνα, ήταν η αιτία για την οποία η Εκκλησία της Ελλάδας τελικά αφόρισε τον
Βενιζέλο.
Ο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ
σας παρουσιάζει τὸ σπανιότατο ντοκουμέντο[2] «… τῆς περιγραφῆς τῆς θλιβερῆς κατὰ τοῦ
Βενιζέλου συνοδικῆς πράξεως λιθοβολισμοῦ:
«Τὸ ἀπόγευμα τῆς αὐτῆς ἡμέρας [12.12.1916] ἐξεκίνησαν πρὸς τὸ Πεδίον τοῦ
Ἄρεως πάντες οἱ κατηγορούμενοι [οἱ κατηγορούμενοι Ἀρχιερεῖς μετά τὸ ἐν λίθοις
“ἀνάθεμα” ποὺ ἐποίησαν κατὰ τοῦ Βενιζέλου], πάντες σχεδὸν οἱ παρεπιδημοῦντες ἐν
Ἀθήναις Ἀρχιερεῖς, ὁ κλῆρος τῶν Ἀθηνῶν, μηδὲ Ἡγουμένων καὶ μοναχῶν ἀπολειφθέντων,
ἐκεῖ δὲ μεταβὰς ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν [Θεόκλητος Μηνόπουλος] διὰ τῆς ἁμάξης του,
ὡς πιστοῦται καὶ ἐκ τῆς ἀνακριτικῆς ἐκθέσεως περὶ αὐτοψίας τῆς σχετικῆς
κινηματογραφικῆς ταινίας, καὶ περιστοιχούμενος ὑπὸ τῶν Συνοδικῶν καὶ Ἀρχιερέων,
φέρων ἐγκόλπιον καὶ ἐπανωκαλύμμαυχον, ἄτρομος καὶ ἀκτινοβολῶν ἐκ χαρᾶς
προυχώρησεν ἐν μέσῳ τοῦ πλήθους πρὸς τὸν ἐσκαμμένον χῶρον, καί, ἀπαγγέλλων
λόγους τινάς, ἔρριψε λίθον, μεθ’ ὅ ἐπηκολούθησεν γενικὸς λιθοβολισμός».
Οι σύμμαχοι, αποφάσισαν να απομακρύνουν από το θρόνο τον νόμιμον
αυτής Βασιλέα και να τον διαδεχθεί ο δευτερότοκος γιος του Αλέξανδρος, παραμερίζοντας
τον πρωτότοκο Γεώργιο. Στις 29 Μαΐου
1917, ο Κωνσταντίνος αναχώρησε από την Ελλάδα και λίγες μέρες μετά ο
Βενιζέλος σχημάτισε κυβέρνηση, συγκλήθηκε δε η Βουλή.
Αναλαμβάνοντας πρωθυπουργός συνόλου του κράτους τον Ιούνιο του 1917 συγκάλεσε ο Βενιζέλος δωδεκαμελές εκκλησιαστικό δικαστήριο από
προσκείμενους σε αυτόν ιεράρχες, για
να δικάσει τους αρχιερείς που συμμετείχαν στο ανάθεμα. Ανωτέρω ήδη διαβάσαμε πρακτικά
από αυτήν την απόφασιν. Καθαιρέθηκε ο Αθηνών Θεόκλητος και ο Λαρίσης Αρσένιος,
ενώ τιμωρήθηκαν και άλλοι αρχιερείς. Μητροπολίτης Αθηνών ανέλαβε με τη στήριξη
της κυβέρνησης Βενιζέλου ο Κιτίου Μελέτιος
Μεταξάκης[3].
Τι νὰ ἔκανε «ὁ πολὺς
Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ τὸ δι’ ἰσχυρᾶς λιθοβολῆς Ἀνάθεμα κατ’ αὐτοῦ ὑφ’ ὁλοκλήρου τῆς
Ἱερᾶς μας Συνόδου;» Απεφάσισε να αντεκδικηθή.
Ιδού πάλιν το ντοκουμέντο[4] αυτής
της αντεκδικήσεως του Μασόνου[5]
Πρωθυπουργού..
«…Τὴ 4η Φεβρουαρίου [1918] ὁ Παν. Μητροπολίτης Κιτίου κύριος Μελέτιος
ἔλαβε ἐν Κύπρῳ τηλεγραφικὴν πρόσκλησιν τῆς Α.Ε. [Αὐτοῦ Ἐξοχότητος] Προέδρου τῆς
Κυβερνήσεως κ. Ἐλευθερίου Βενιζέλου ἐκφράζοντος ζωηρὰν ἐπιθυμίαν, ὅπως ἡ Α.Π.
[Αὐτοῦ Πανιερότης] ὅσον τάχιστον ἔλθη εἰς Ἀθήνας, ἵνα παράσχη τὴν συνδρομὴν
αὐτοῦ εἰς ἐπίλυσιν ἐκκλησιαστικῶν τινῶν ζητημάτων. Ὁ Μητροπολίτης Κιτίου ὑπακούων
εἰς τὴν πρόσκλησιν ἀνεχώρει τῇ 7ῃ Φεβρουαρίου ἐκ Λάρνακος.
Οὕτως ἐν τῇ τακτικῇ συνοδικῇ συνεδρίᾳ τῆς 28 Φεβρουαρίου [1918]
προύτεινε τρεῖς κατὰ νόμον ὑποψηφίους διὰ τὸν Μητροπολιτικὸν θρόνον Ἀθηνῶν, τὸν
Ἅγιον Κιτίου [Μελέτιο Μεταξάκη], τὸν ἀρχιμανδρίτην Διευθυντὴν τῆς Ριζαρείου καὶ
καθηγητὴν τοῦ Πανεπιστημίου κ. Χρυσόστομον [Παπαδόπουλον] καὶ τὸν ἐν Μόσχᾳ ἀντιπρόσωπον
τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἰάκωβον Βατοπαιδινόν.
Μετὰ τὴν πρότασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὁ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ὑπουργὸς κ. Δ.
Δίγκας[6]
- πρβλ κατωτέρω στην υποσημείωση οποίου ήθους ανθρώπους είχεν πέριξ του ο
πρωθυπουργός της Ελλάδος - ἐπισκεψάμενος τὴν Αὐτοῦ Πανιερότητα [Μελέτιο
Μεταξάκη] ἀνήγγειλε Αὐτῇ ἐπισήμως, ὅτι ὑπεβλήθη εἰς τὸν Βασιλέα [τότε
Ἀλέξανδρον] διάταγμα διορισμοῦ Αὐτῆς εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν Θρόνον Ἀθηνῶν».
«Φαίνεται, ὅτι στὴν περίπτωσή
αὐτή, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀκολουθοῦσε ὄπισθεν τοῦ Πρωθυπουργικοῦ τηλεγραφήματος
διορισμοῦ»[7].
Συμπέρασμα; Πώς θέλουν οι
Μασόνοι την εκκλησία; Πώς έχουν φανταστεί τον ρόλον αυτής; Αφήνουμε την πένα
του Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου, κ. Ανδρέα Νανάκη[8],
Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης να μιλήση: «.. Μπορούμε με βεβαιότητα να καταλήξουμε ότι η
κυβέρνηση Βενιζέλου … διατήρησε την πολιτειοκρατική αντίληψη που έδινε τη
δυνατότητα στην Πολιτεία, ως ύπατη αρχή του έθνους-κράτους, να παρεμβαίνει στο
έργο της εθνικής αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποία αντιλαμβανόταν ως
συνεπίκουρο του έργου της…»
[2] Πηγή: Ἀνώτατον Ἐκκλησιαστικὸν Δικαστήριον, ΑΠΟΦΑΣΙΣ
καταδίκης τῶν Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου [Ἀριθ. 26, 1917] τῆς ΞΔ΄ Περιόδου, ΑΘΗΝΑΙ
1917, σελ. 15 [σύνολο σελίδων 30].
[3] O μασώνος
πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης υπήρξε πρωτοπόρος τής παναίρεσης του
Οικουμενισμού και υπεύθυνος για το ημερολογιακό σχίσμα που ταλανίζει έως σήμερα
την Ορθόδοξη Εκκλησία. Διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης
Αλεξανδρείας. Αυτός ο δυστυχής ήτανε μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκαμε
πολύ κακό στην Εκκλησία. Είχεν οικτρόν τέλος. Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το
κρεββάτι του νεκρόν και με την γλώσσαν του έξω. Ιδήτε το πώς κατέτρεξε τον Άγιο
Νεκτάριο ΕΔΩ.
[4] Πηγή:
περιοδικὸ «Ἐκκλησιαστικὸς Κῆρυξ», ἐκδίδοται κατὰ Σάββατον προνοίᾳ τοῦ
Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν κυρίου ΜΕΛΕΤΙΟΥ, ἔτος Η΄, ἐν Ἀθήναις τῆς 17 Μαρτίου
1918, ἀριθμ. 143, σελ.80-81.
[5] Πυθαγόρας 1977, τεῦχος 58, σελ. 47 καὶ πλειστάκις ἀλλοῦ
[6] Μετά την θριαμβευτική απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
υπό τον ελληνικό στρατό, το 1915 αναμίχθηκε στην ελληνική πολιτική και εξελέγη
βουλευτής Σερρών. Το 1916 συμμετείχε στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης όπου ο Ε.
Βενιζέλος τον συμπεριέλαβε στη Προσωρινή Κυβέρνηση διορίζοντάς τον υπουργό
Δικαιοσύνης από τις 6 Οκτωβρίου του 1916 έως τις 13 Ιουνίου του 1917. Με την
ολοκληρωτική επικυριαρχία της Ελλάδας υπό την Αντάντ και την δι΄ αυτής
εγκατάσταση της προσωρινής κυβέρνησης Βενιζέλου στην Αθήνα, ο Δίγκας ανέλαβε το
Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, θέση στην οποία διατηρήθηκε
μέχρι τον Νοέμβριο του 1920, έχοντας ως σημαντικότερο επίτευγμα του, την
εισαγωγή της διδασκαλίας της δημοτικής γλώσσας στα δημοτικά σχολεία. Στις
Εκλογές του 1920 ήταν ο μοναδικός βενιζελικός βουλευτής της Θεσσαλονίκης.
Γενικά όμως οι πολύ επιδεικτικές του
εμφανίσεις αλλά και οι πράξεις
του γενικότερα συνέτειναν στη αποστροφή
τόσο των κατοίκων όσο και των μειονοτικών κοινοτήτων (μουσουλμανική,
εβραϊκή, και προσφύγων) προς αυτόν
ώστε το Κόμμα των Φιλελευθέρων να καταποντιστεί και ούτε ο ίδιος να εκλεγεί. ΠΗΓΗ
[7] Ὑπῆρξαν
πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοὶ οἱ ἀναφερόμενοι..., Μοναχὸς Ἀβέρκιος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου